Τον τελευταίο καιρό, ο Ανατολίτης επιβουλέας Ερντογάν και οι πιστοί ακόλουθοί του, πολυδιαφημίζουν το μεγάλο κατασκευαστικό καμάρι τους, τον βαλλιστικό πύραυλο «TAYFUN» (τυφώνα), που καλύπτει με την εμβέλειά του ολόκληρη την Ελλάδα, επισείοντάς το ως φόβητρο για να αναγκάσει τους Έλληνες να αποδεχθούν τις παράλογες και παράνομες απαιτήσεις τους. Πιστεύουν ότι με το «υπερόπλο» αυτό, όπως το διαφημίζουν, θα κάμψουν τη θέληση και την απόφαση της Ελλάδος να προστατεύσει με κάθε μέσο και την πιο απομακρυσμένη σπιθαμή γης ή θάλασσας ελληνικής.
Οι Έλληνες όμως ποτέ δεν φοβήθηκαν στη μακρόχρονη ιστορία τους, ούτε τον όγκο των εχθρικών δυνάμεων, ούτε την όποια υπεροχή των πολεμικών μέσων που διαθέτουν οι εχθροί τους.
Από το «θα πολεμήσωμεν υπό σκιάν» του Διηνέκη στις Θερμοπύλες το 480 π.Χ., όπου ο Ξέρξης απείλησε ότι τα βέλη του στρατού του θα σκεπάσουν τον ήλιο στο μεσοκαλόκαιρο, επιτιθέμενος στις Θερμοπύλες, μέχρι τα τανκς, τα κανόνια και τα αεροπλάνα του Μουσολίνι το 1940.
Ο Τούρκος επιβουλέας, επισείοντας αυτό το φόβητρο του «τυφώνα» του, θέλησε να μιμηθεί τον Μωάμεθ Β’ τον Πορθητή, που διέθετε τότε, το 1453 στην Άλωση της Πόλης, το τρομερό κανόνι «μπομπάρδα», που θα έκανε σκόνη τα τείχη της Κωνσταντινουπόλεως.
Αξίζει, όμως, να αναφέρουμε, έστω και περιληπτικά, κάποια στοιχεία για εκείνο το υπερόπλο, την «μπομπάρδα» το 1453.
Γράφει ο Φώτιος Σταυρίδης στο βιβλίο του «ΒΥΖΑΝΤΙΟ – τα χίλια χρόνια που θέλουν να ξεχάσουμε» (εκδόσεις Πελασγός (ΕΙΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ) 2015 στις σελίδες 236-238):
«Το μεγαλύτερο όμως πλεονέκτημα του Τούρκου κατακτητή ήταν το τρομερό κανόνι που είχε κατασκευάσει στην Αδριανούπολη ο Ούγγρος Ουρβανός. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ (ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου), δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τις χρηματικές απαιτήσεις του Ούγγρου, όταν αυτός είχε προτείνει στον Έλληνα Αυτοκράτορα την κατασκευή ενός τέτοιου όπλου και έτσι ο Ουρβανός στράφηκε στον Μωάμεθ. Η ευσυνειδησία του Παλαιολόγου, ο οποίο κάλλιστα θα μπορούσε να είχε δολοφονήσει τον άπληστο Ουρβανό, δεν τον ωφέλησε. Ο Ούγγρος κατάφερε να κατασκευάσει στην Αδριανούπολη, για λογαριασμό των πολιορκητών, ένα τεράστιο κανόνι σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το τρομερό για την εποχή του όπλο, χρειάστηκαν τριάντα ζεύγη βοδιών και εκατοντάδες εργάτες για να μεταφέρουν το κανόνι μέχρι τα τείχη της Πόλης μπροστά από την Πύλη του Ρωμανού, όπου είχε και το στρατηγείο του ο Μωάμεθ».
Αυτό το κανόνι έβαλλε λίθους μαύρους, που τους μετέφεραν από τον Εύξεινο Πόντο, βάρους 100 περίπου κιλών ο καθένας τους (τρία τάλαντα ή κατηνάρια, που το κάθε τάλαντο ζύγιζε 32 κιλά). Αυτός δε ο λίθος, εκτοξευόμενος με δύναμη και ορμή, αποκτούσε τεράστια ισχύ και δημιουργούσε μεγάλες καταστροφές στα τείχη. Ο τηλεβόλος, το κανόνι «μπομπάρδα» όπως επικράτησε να ονομάζεται, έριχνε επτά λίθους την ημέρα. Λέγεται δε, ότι έκανε τόσο κρότο που σειόταν η γη σε απόσταση τεσσαράκοντα σταδίους (1 στάδιο είχε 185 μέτρα) ήτοι 7,4 χιλιόμετρα.
Και όμως το όπλο εκείνο, το υπερόπλο της εποχής του, δεν κατόρθωσε να καταβάλει την αντίσταση των πολιορκούμενων, γιατί τη νύχτα οι πολιορκούμενοι, στρατός και λαός, επισκεύαζαν τις ζημιές που δημιουργούσε το κανόνι στα τείχη και στους πύργους.
Τα κανόνια και οι πύραυλοι, δεν κατακτούν έδαφος, όσο ισχυροί και να είναι. Ζημιές προκαλούν μικρότερες ή μεγαλύτερες και απόκειται στην ικανότητα και τη δυνατότητα αυτού που τις υφίσταται να τις αποκαθιστά το δυνατόν συντομότερο.
Το έδαφος το κατακτά ο Στρατός, ο Στρατιώτης, που η δυνατότητά του δεν μετριέται με τον αριθμό, αλλά «με το πύρωμα της καρδιάς του μετριέται και με το αίμα», όπως το λέει ο Παλαμάς.
Η Κωνσταντινούπολη τότε δεν αλώθηκε από το μεγάλο κανόνι, αλλά από την «Κερκόπορτα» που κάποιοι μέσα από την Πόλη άφησαν ανοιχτή και μπήκαν οι Γενίτσαροι και η «Πόλις εάλω».
Συνεπώς ο Τυφώνας (TAYFUN), δεν πρέπει να μας ανησυχεί ιδιαίτερα, γιατί αντιμετωπίζεται. Από «κερκόπορτες» κινδυνεύουμε. Όχι από «τυφώνες». Η ομοψυχία είναι η αδυναμία μας. Αυτό πρέπει να προσέξουμε. Αυτή είναι η υποχρέωση της Πολιτειακής, της Πολιτικής και της Στρατιωτικής ηγεσίας της Χώρας και σ’ αυτό το σημείο πρέπει να μιμηθούμε την Τουρκία, που όλοι χορεύουν στον ρυθμό που δίνει ο «σουλτάνος». Γιατί οι αρχηγοί των πολιτικών κομμάτων της Βουλής, αλλά και εκτός αυτής, αν δεν ομονοήσουν στην κοινή αντιμετώπιση του κινδύνου από την Ανατολή, θα καταστούν δημιουργοί «κερκόπορτας» που θα εκμεταλλευθεί ο ύπουλος Ανατολίτης.
Παρατηρούμε τα δύο τελευταία χρόνια τον Τούρκο πρόεδρο-σουλτάνο, να δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στο να φανατίσει τον λαό του, εναντίον του κατασκευασμένου εχθρού του, της Ελλάδος, που πρέπει να πάρει ένα μάθημα, σαν εκείνο του Αυγούστου του 1922, τότε που όλα και όλοι είχαν συνωμοτήσει εναντίον της Ελλάδος και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και όσο πλησιάζει ο χρόνος των εκλογών στην Τουρκία, τόσο πιο έντονη γίνεται η ρητορική του φανατισμού και συναγωνίζονται οι παρατρεχάμενοι του σουλτάνου, ποιος θα εκτοξεύσει τους βαρύτερους χαρακτηρισμούς εναντίον της Ελλάδος, γιατί διαπιστώνουν ότι αυτό τους δίνει περισσότερους πόντους στις δημοσκοπήσεις.
Για τον πληθωρισμό στην Τουρκία που έχει φθάσει στο 180% ποιος νοιάζεται; Για την ακρίβεια ποιος ασχολείται; Για τις παρακολουθήσει τηλεφώνων, τις φυλακίσεις δημοσιογράφων που τολμούν να γράψουν έστω και μία λέξη μη υμνητική προς το καθεστώς, ποιος διαμαρτύρεται;
Όλοι τρέφονται με τον φανατισμό εναντίον της Ελλάδος και αναζητούν «κερκόπορτες».
Προς το παρόν χρησιμοποιούν ως προπομπούς εναντίον της Ελλάδος, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης, το ανθρώπινο δυναμικό των μεταναστών, εκμεταλλευόμενοι τη δυστυχία απελπισμένων ανθρώπων, που αναζητούν μια καλύτερη ζωή γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους.
Και εδώ χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή από τους πολιτικούς μας ταγούς να ομονοήσουν και να εκπέμψουν ένα ενιαίο πνεύμα απέναντι στον Ανατολίτη, που να ταιριάζει με την απάντηση που έδωσε ο Κωνσταντίνος ΙΑ’ Παλαιολόγος, ο τελευταίος Αυτοκράτορας της Κωνσταντινουπόλεως, όταν ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής, του ζήτησε να φύγει μαζί με όλους τους Άρχοντες και τα υπάρχοντά τους και να του παραδώσει την Πόλη. Και η απάντηση αυτή ήταν: «Το δε την Πόλιν σοί δούναι, ουδ’ εμόν εστίν ουδ’ ετέρου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη, πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμε μη φειδόμενοι της ζωής ημών». Δηλαδή «Το να σου παραδώσω την Πόλη δεν είναι δικό μου δικαίωμα ούτε κανενός άλλου που κατοικεί σ’ αυτήν. Διότι είναι κοινή η απόφασή μας να πολεμήσουμε, αδιαφορώντας για τη ζωή μας».
Είναι η ίδια απάντηση που δίνουν οι Έλληνες διαχρονικά από το «Μολών Λαβέ» του Λεωνίδα, το «Πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν» του Κωνσταντίνου ΙΑ’ Παλαιολόγου, το «ΟΧΙ» του Μεταξά.
Το μόνο που έχουν να εκτελέσουν οι Πολιτικοί μας εξουσιαστές αυτή την περίοδο είναι να σφραγίσουν καλά τις «Κερκόπορτες» και να προβάλουν την ομοψυχία του Ελληνικού Λαού, αποφεύγοντες το διχασμό, που τόσα έχει στοιχίσει στην Ελλάδα. Τελειώνοντας όμως θα θέλαμε να πούμε και για την τύχη εκείνου του υπερόπλου του Ούγγρου Ουρβανού το 1453, τη μπομπάρδα, που έσκασε και σκότωσε τον κατασκευαστή του. Για τον «τυφώνα» (TAYFUN), δεν γνωρίζουμε ακόμα.
Τάσος Συμιγδαλάς
Εκδότης Ήλεκτρον
Επικεφαλής Κ.Υ.Μ.Α Ελληνισμού
Κίνημα Υπέρ Μνήμης Αξιών Ελληνισμού (Κ.Υ.Μ.Α)
