“Η αυτοκτονία δεν είναι τίποτε άλλο από το έσχατο παράπονο, το πιο απαίσιο παράπονο για την ύπαρξη…” Οι πολιτισμοί, όταν χάνονται, είναι θύματα αυτοκτονίας, όχι δολοφονίας…
Την απραξία όμως τη θεωρώ το χείριστο είδος αυτοκτονίας.. Μία νεα κοπέλα, μία υγειονομικός, μη αντέχοντας άλλο τη κραιπάλη της υγειονομικής δικτατορίας, αντί να περιμένει αδρανής να την “πυροβολήσουν” με τη χαριστική βολή έθεσε η ίδια τέλος στη ζωή της. Αυτό δεν ηταν αυτοκτονια φίλοι μου, οχι! Μάλλον είναι έμμεση αυτουργία ανθρωποκτονίας… Ποιός θα αναλαβει την ευθυνη; Ποιος θα σταθεί στο εδώλιο; Ποιος θα πάρει την ενοχή για το αιμα αυτό που φωνάζει από τη γη προς τον Θεό; Από τις τόσες αυτοκτονίες αρχής γενομένης απο το 2010 εως τούδε;
Σήμερα ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου, ένα αίσθημα τόσο οδυνηρά ζοφερό, ένα άλγος ψυχής για την Αδικία την κατάφορη αφενός και την πλήρη Αδιαφορία και Απραξια των πλείστων απλών “ανθρωπάκων” που ενασχολούνται με την αβάσταχτη ελαφρότητα τού είναι τους. Είναι συλλογικό το έγκλημα. Κανένας δεν είναι αμετοχος σε αυτό. Είναι αδύνατον πλέον, να έχει κανείς τη συνείδησή του ήσυχη, αφού η παθητική αποδοχή τέτοιων καταστάσεων, μάς καθιστά όλους συνένοχους. Το να πεθαίνεις είναι παθητικότητα, η αυτοκτονία όμως ενεργητικότητα. Υπάρχει το εξής πρόβλημα με την αυτοκτονία: είναι μία πράξη φιλοδοξίας, αλλά μπορεί να εκτελεστεί μόνο από κάποιον που έχει υπερβεί τη φιλόδοξία του.
Δυστυχώς σε λίγο καιρο έρχεται το χειρότερο: Η ημέρα των εκλογών στην Ελλάδα είναι μια ομαδική αυτοκτονία. Οταν λοιπον ενας πολίτης προσμένει ότι σε μία τέτοια ημέρα θα αναδείξει την πολιτειακή του σήμανση, διαλέγοντας ποιον θα βάλει στην κάλπη. Μέσα από μία καλπη μονο μια κάλπικη εκφασισμένη δημοκρατία μπορεί να αναγερθεί. Έχουμε νου και γνώση και οφειλουμε να δώσουμε “όδοντα αντί οδόντος” (ένεκεν της αποθανούσης οδοντιάτρου), σε μερικούς κύνες και κιναίδους κατά τον διεστραμμένο πόθο της ασεβής ύπαρξής τους.
Χρυσάνθη μου, συγνώμη που δεν προλάβαμε, συγνώμη. Δεσμευόμαστε, στο όνομα της 36χρονης και οδοντιάτρου (Χρυσάνθη) και κάθε θύματος και μη, αυτού του εγκλήματος που εκτυλίσσεται στη χώρα μας αυτά τα χρόνια, από τους άσχετους “ειδικούς” και τους επιπόλαιους πολιτικούς, όπως και τους τηλεγιατρούς στα συστημικά μέσα μαζικής εξαπάτησης (ΜΜΕ) που έχουν υποκαταστήσει την Ιατρική γνώση, να μη σταματήσουμε να συμμετέχουμε σε κάθε είδους και μορφής ενέργειας, μέχρι να δικαιωθεί η μνήμη τους και αυτοί που είναι υπεύθυνοι, κάθε βαθμίδας, να πληρώσουν με κάθε νόμιμο τρόπο για αυτό το έγκλημα.
Παρακαλώ, ελάτε ΟΛΟΙ μαζί μας. Δεν έχει καμία σημασία αν έχετε εμβολιαστεί ή τί γνώμη έχετε για το “τσίμπημα”. Δεν μάς αφορά, πάρα μόνον εσάς τους ιδίους.
Κωνσταντίνος Βαΐτσης
