Ένας φίλος από τη Ρόδο, ένας Θανάσης, όπως υπογράφει, μας έστειλε ένα κείμενο που αποδεικνύει με στοιχεία ιστορικά και κοινωνικά, τη διαχρονική Ελληνικότητα των νήσων του Αιγαίου και θεωρήσαμε σκόπιμο να το δημοσιοποιήσουμε, με την άδειά του, γιατί πλουτίζει τη φαρέτρα της αντιμετώπισης των τουρκικών προκλήσεων και απειλών. Γνωρίζουμε ότι αυτός ο Θανάσης είναι ανώτατος Δικαστικός, με ιδιαίτερη σπουδή στο Δίκαιο της Θάλασσας και είναι εμβριθής μελετητής της ιστορίας και ιδιαίτερα της τοπικής ιστορίας της Ρόδου. Για τον λόγο αυτό, το κείμενό του έχει ιδιαίτερη αξία και το παρουσιάζουμε όπως έχει χωρίς σχόλια και προσθαφαιρέσεις.
Αφορμή για να καταγραφούν αυτές οι σκέψεις είναι η καινοφανής θεωρία των Τούρκων ότι «πολλά νησιά του Αιγαίου βρίσκονται υπό κατοχήν» Είναι, λέει, «δικά μας» και οι Έλληνες «παράνομα κατέχουν» αυτά τα νησιά. Άλλος, τα ονοματίζει κιόλας. Αυτό κι αυτό κι αυτό είναι «Τουρκικά» !
Είναι να εξοργίζεται κανείς με τον τρόπο που ακούγεται «να πάρουμε μερικά νησιά», λες και πρόκειται για άψυχα πράγματα.
Και οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτά επί χιλιετίες; Δεν υπολογίζονται αυτοί; Το λένε αλήθεια ότι θα έρθουν κάποιο βράδυ για να μας κάνουν πάλι σκλάβους ή το ονειρεύονται…
Είναι γνωστό και ιστορικά καταγεγραμμένο ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες. Το φωνάζει ο Ισοκράτης (436 π.Χ – 338 μ.Χ): «Είμαστε αυτόχθονες. Δε διώξαμε άλλους που ήταν εδώ, ούτε ήρθαμε σ’ αυτή τη χώρα από αλλού να την καταλάβουμε έρημη από πληθυσμό).
Το λένε και οι …. πέτρες! Όπου και να σκάψεις στην Ελλάδα, από το Ιόνιο Πέλαγος, την Ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη, τα παράλια του Εύξεινου Πόντου, τη Μικρά Ασία, σε όλο τον κορμό της Ελλάδας μέχρι το άκρο της Πελοποννήσου και σε όλα τα νησιά του Αιγαίου, την Κρήτη, τα Δωδεκάνησα και την Κύπρο, η αρχαιολογική αξίνα θα βρει αγάλματα και μνημεία με Ελληνικές επιγραφές. (Θυμηθείτε και τον ανασυρθέντα από το βυθό της θάλασσας Μηχανισμό των Αντικυθήρων, αυτό το τεράστιο επιστημονικό επίτευγμα της εποχής του, με τα χαραγμένα μέσα του ελληνικά γράμματα).
Επί χιλιετίες ο χώρος του Αιγαίου Αρχιπελάγους, με τις εκατέρωθεν «όχθες» του (κορμός Ελλάδας – Μικρά Ασία) υπήρξε λίκνο και κοιτίδα του Ελληνισμού. Το κλίμα, η γαιοστρατηγική του σημασία, η οικονομική και πολιτιστική του ανάπτυξη σ’ όλο το Μεσογειακό χώρο, ήταν αναπόφευκτο να προκαλέσουν διεκδικήσεις και ανταγωνισμούς και να γνωρίσει ο ελληνισμός στη μακραίωνη ιστορία του, πολλούς κατακτητές, αλλά και να λειτουργήσει ως χωνευτήρι ετερόκλιτων πολιτισμών.
Οι Ρωμαίοι κατέκτησαν την Ελλάδα το 146 π.Χ. και συνέχισαν κατακτώντας όλες τις χώρες γύρω από τη Μεσόγειο, ώστε με περηφάνεια ονόμαζαν τη Μεσόγειο “Η θάλασσά μας = Mare Nostrum”.
Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Θεοδόσιος, το 395 μ.Χ., μοίρασε την Αυτοκρατορία στους δύο γιούς του. Στον Αρκάδιο έδωσε το Ανατολικό Τμήμα και στον Ονώριο το Δυτικό.
Το Ανατολικό Τμήμα με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη, κάλυπτε όλο τον Ελληνισμό, αλλά εμπεριείχε και πολλές άλλες εθνότητες, Αιγύπτιους, Σύριους, Ιουδαίους, Αρμένιους, Φυλές από τη Φρυγία και την Καππαδοκία κλπ. Σταδιακά ονομάστηκε Βυζαντινή Αυτοκρατορία και είχε επίσημη γλώσσα τα Λατινικά. Επειδή όμως στο χώρο κυριαρχούσε το ελληνικό στοιχείο και η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιείτο στις συναλλαγές, ο Αυτοκράτορας Ηράκλειος (610 – 641 μ.Χ.), με νόμο, καθιέρωσε ως επίσημη γλώσσα των νόμων και της Διοίκησης την Ελληνική.
Οι Οθωμανοί εμφανίζονται στο χώρο του Βυζαντίου μετά τη νίκη τους στη μάχη του Μαντζικέρτ, παρά τη λίμνη Βαν, (1071μ.Χ) και το 1453 καταλαμβάνουν την Κωσταντινούπολη, καταλύοντας τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Ο τελευταίος Έλληνας Αυτοκράτορας Κωσταντίνος Παλαιολόγος, δεν έκανε καμμιά συμφωνία με τους Τούρκους. Στο τελεσίγραφο του Μωάμεθ Β΄ να του παραδώσει την πόλη, του απάντησε: « Το δε την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμόν εστί ούτε άλλου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών».
Ας δούμε τί ίσχυε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας.
Είμαι κάτοικος Ρόδου. Η σύζυγός μου κληρονόμησε μερικά κτήματα με ελιές στη νότια περιοχή της Ρόδου, κοντά στο χωριό Βάτι, από όπου κατάγονταν και οι δύο γονείς της.
Τα κτήματα αυτά κληρονομήθηκαν από γενιά σε γενιά προ αμνημονεύτων χρόνων. Από τον πατέρα και παππού ή τη μητέρα και γιαγιά, στα παιδιά και στα εγγόνια διαιωνιζόταν η οικογενειακή περιουσία. Το γενεαλογικό δέντρο της συζύγου μου φθάνει καταγεγραμμένο προς τα πίσω μέχρι τα μέσα του 1700!
Να σημειωθεί ότι η περιοχή του Βατίου, στην οποία είναι τα κτήματα, ονομάζεται από την παράδοση «ο ελαιώνας του Κλεόβουλου». Ο Κλεόβουλος ήταν ο βασιλιάς της Λίνδου και ένας από τους 7 σοφούς της αρχαίας Ελλάδας. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν εκεί υπέρ-αιωνόβιες ελιές, που χρειάζονται τρεις άνθρωποι για να αγκαλιάσουν τον κορμό τους.
Το Βάτι (ο αρχαίος Δήμος Καμυνδίων) ανήκε στην Πόλη-Κράτος της Λίνδου, πριν ακόμη οι τρείς πόλεις, Λίνδος, Κάμειρος και Ιαλυσός, ενωθούν το 408 π.Χ. και δημιουργήσουν την πόλη της Ρόδου στο βόρειο άκρο του νησιού. (« Δάμος ο Ροδίων», στη Δωρική διάλεκτο).
Ο καθένας από τους υπόδουλους Έλληνες καλλιεργούσε τα δικά του χωράφια. Η ιδιοκτησία επί των ακινήτων δεν είχε αμφισβητηθεί από κανένα. Μεταβιβαζόταν συνήθως με προικοσύμφωνο ή πωλητήριο, το οποίο συνέτασσε ο Γραμματικός ή ο Αναγνώστης της Εκκλησίας, παρουσία ιερέως και γινότανε δεκτό, ως αποδεικτικό στοιχείο, εκ μέρους της Τουρκικής Διοίκησης, σύμφωνα με τα «προνόμια» που είχε δώσει ο Σουλτάνος στο νησί.
Η Διοίκηση, σύμφωνα με την περιουσία του καθενός, έπαιρνε τους φόρους με τους φοροεισπράκτορες. Την εποχή εκείνη, βεβαίως, ο κατακτητής έκανε ό,τι ήθελε. Δεν υπήρχαν ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνείς συνθήκες και ανθρωπιστικό δίκαιο. Ο υπόδουλος λαός, από την άλλη, ήταν χρήσιμος στον κατακτητή. Οι Τούρκοι ήθελαν να έχουν εργατικά χέρια για την οικονομία τους, να στρατολογούν νέους για τις ένοπλες δυνάμεις τους ( παιδομάζωμα – γενίτσαροι ) και να διαλέγουν οδαλίσκες για τα χαρέμια τους. Εγκαταστάθηκαν στα εύφορα μέρη και στις πόλεις, ελέγχοντας τους ραγιάδες με το στρατό. Τί να κάνουν στα άγονα βουνά και στα μικρά νησιά; Εκεί δούλευαν (ήταν δούλοι) οι ραγιάδες Έλληνες, τσοπάνηδες στη στεριά και ψαράδες στη θάλασσα.
Καθ’ όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας η παρουσία των Τούρκων στα μικρότερα νησιά ήταν ανύπαρκτη. Ακόμη και στα μεγάλα νησιά (Κρήτη, Ρόδο, κλπ), η τουρκική παρουσία ήταν κυρίως στις πόλεις και πάντοτε υπολειπόμενη της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων. Αυτό καταγράφουν όλες οι κατά καιρούς απογραφές από κράτη και ξένους περιηγητές.
Απογραφή επί Σουλεϊμάν 1522-1538 σε Ρόδο και Κω: Έλληνες 26. 000, Μουσουλμάνοι 5. 500. (Σ’ αυτούς καταγράφεται και ο στρατός κατοχής και οι απαραίτητες Διοικητικές Υπηρεσίες).
Ο Savary ( ΙΗ αιώνας) αναφέρει: Χριστιανοί 22. 500, Τούρκοι 2.500, Εβραίοι 1.500. Ο Olivier (τέλος ΙΗ αι.), κάτοικοι Ρόδου 30. 000, Τούρκοι 4-6.000. Απογραφή του 1904, Χριστιανοί Έλληνες 28. 000, Τούρκοι, Εβραίοι, Ευρωπαίοι 9. 000. ( Ιστορία της Ρόδου Χ. Παπαχριστοδούλου σ. 506 ).
Στο βιβλίο των Εδουάρδου Μπιλιότι και Αββά Κοτρέ (1881) «Η νήσος Ρόδος», ( μετάφραση Μ. Μαλλιαράκη και Σ. Καραβοκυρού), επιβεβαιώνεται η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων κατοίκων και μάλιστα στην περιοδεία τους στο νησί, καταγράφουν τον πληθυσμό σε όλα τα χωριά, όπου φαίνεται ότι στα περισσότερα κατοικούν μόνον Έλληνες. (σελίδες 386-395).
Η πληροφορία αυτή ενισχύεται και από το γεγονός ότι, ενώ στην πόλη της Ρόδου και στα προάστειά της (Κρητικά και Ασγούρου) κτίστηκαν επί τουρκοκρατίας (1522-1912) αρκετά τζαμιά, στο υπόλοιπο νησί κτίστηκαν μόνο σε τρία από τα 44 χωριά (Κάτω Καλαμώνα, Σάλακο και Αρνίθα) και μετατράπηκαν ορισμένες εκκλησίες σε Τζαμιά . (Γ.Διακοσάββας, Αρνίθα,2005,σ.113). (Μετρήστε πόσες εκκλησίες, εξωκλήσια και Μοναστήρια υπήρχαν και υπάρχουν στην πόλη και στα 44 χωριά της Ρόδου, αλλά και σε όλα τα ελληνικά νησιά).
Το 1912 ο πληθυσμός της Ρόδου είναι 45.000 ( Έλληνες 82%, Τούρκοι 11%, Εβραίοι 6.5%, Ευρωπαίοι 0.5% ) (Κώστας Σκανδαλίδης, Πληθυσμιακή Κατάσταση Ρόδου σ.24).
Η εκδότρια της γαλλόφωνης εφημερίδας των Αθηνών Messager d’ Athenes Ιωάννα Στεφανόπολι στο βιβλίο της με τίτλο «Les iles de l’ Egee, leurs privileges” (Τα νησιά του Αιγαίου και τα προνόμιά τους», Αθήνα 1912), αναφέρει ότι η Δωδεκάνησος είχε 143.080 πληθυσμό, με 133.761 (93,5%) Έλληνες, 6.875 (4,8%) Τούρκους και 2.445 (1,7%) Εβραίους.
Μετά το 1912 η κατοχή του νησιού αλλάζει χέρια. Οι Ιταλοί καταλαμβάνουν με πόλεμο τα νησιά και εκδιώκουν τους Τούρκους από τα Δωδεκάνησα, χωρίς να αλλάξουν οι ιδιοκτησίες των κατοίκων του νησιού. Δεν έχουμε πλέον Τουρκική κατοχή, αλλά Ιταλική. Μάλιστα οι Ιταλοί φτιάχνουν Κτηματολόγιο και έκτοτε επισημοποιείται το ιδιοκτησιακό καθεστώς των κατοίκων.
Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, με τη Συνθήκη των Παρισίων, παραχωρούνται, επιτέλους, τα Δωδεκάνησα εκεί που πάντοτε ανήκαν, στην Ελλάδα. Ύστερα από δουλεία 630 και πλέον ετών τελειώνει η σκλαβιά σε διάφορους κατακτητές. Οι Δωδεκανήσιοι είναι πλέον ελεύθεροι και πάλι ως ιδιοκτήτες του τόπου τους. Δεν είναι οι καταπατητές του τόπου κάποιου άλλου. Είμαστε αυτόχθονες μας λέει ο Ισοκράτης (436 π.Χ. – 338 π.Χ.)
Επειδή μιλάμε για νησιά του Αιγαίου, ας πούμε και τούτο: Η Ίμβρος, η οποία μαζί με την Τένεδο, το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης, παραχωρήθηκαν στην Τουρκία κατ’ απαίτησίν της, όχι γιατί τα νησιά αυτά ήταν Τουρκικά, αλλά για την ασφάλεια, δήθεν, των Στενών. Η Ίμβρος το 1923 ήταν αμιγώς Ελληνική και όλες οι εκτάσεις γης ανήκαν σε Έλληνες.
Ακόμη και σε απογραφή που έκανε η Τουρκία το έτος 1950, επί συνόλου 7.000 κατοίκων, μόνο 200 Τούρκοι καταγράφονται και αυτοί ήταν οι υπάλληλοι της Τουρκικής Διοίκησης με τις οικογένειές τους που πήγαν εκεί, μετά τη Συνθήκη της Λωζάνης, από το 1923 μέχρι το 1950.
Είναι ντροπή να ακούγεται ότι οι Έλληνες κατέχουν παράνομα τα νησιά, στα οποία κατοικούν αδιαλείπτως επί χιλιετίες! Το να θέλει η Τουρκία να υποδουλώσει πάλι αυτό τον πληθυσμό δεν μπορεί να έχει καμιά σχέση με το πολιτιστικό επίπεδο της διεθνούς κοινωνίας του 21ου αιώνα. Η σημερινή διεθνής κοινότητα, ευτυχώς, έχει αναγάγει τα ανθρώπινα δικαιώματα στην πρώτη βαθμίδα του ενδιαφέροντος και η τάση προς την ελευθερία των ατόμων και των λαών συνεχώς αυξάνεται.
Αν θέλουν να μιλάνε για «δικές τους πατρίδες» ας ψάξουν εκεί από όπου ξεκίνησε ο Αττίλας, τον οποίο έχουν και προβάλουν ως ηγέτη τους.
Η επεκτατική πολιτική, το σύνδρομο του κατακτητή και η φιλοσοφία του άρπαγα, δεν ταιριάζουν στη σημερινή εποχή. Αντίθετα το να εκθειάζεις τον Αττίλα ως πρότυπο, να γαλουχείς το λαό σου στο ότι πρέπει «να πάρει μερικά νησιά», να υποτιμά τη θρησκεία του άλλου, να απαξιώνει την παγκόσμια πολιτιστική κληρονομιά και να βεβηλώνει τους χριστιανικούς ναούς, μη σεβόμενος τα σύμβολα, τις αγιογραφίες και τις αξίες που εκπροσωπούν, οδηγείς την Κοινωνία σε επικίνδυνα μονοπάτια μίσους, από τα οποία η ανθρωπότητα γνώρισε τη φρίκη παγκοσμίων πολέμων.
Οι Έλληνες είναι ιδιοκτήτες, όχι κατακτητές. Στα κτήματά τους δεν έχετε τίτλους ιδιοκτησίας. Αυτή η γη ήταν δική τους και απελευθερώθηκε. Δεν την παρεχώρησαν ούτε την πούλησαν. Δεν μπορούν να σας τη δώσουν γιατί είναι η γη των προγόνων τους. Γιατί η ελευθερία τους είναι «βγαλμένη απ’ τα κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά». Γιατί αυτή η γη είναι ποτισμένη με τον ιδρώτα και το αίμα των πατέρων τους. Γιατί είναι η πατρώα γη. Είναι η Πατρίδα.
Και κάτι άλλο, για όσους απασχολεί και θέλουν να «έρθουν κάποιο βράδυ» ή νύχτα, να μην ανησυχούν. Όποτε και να έρθουν το «μαγαζί» διανυκτερεύει. Θα τους περιποιηθούμε.
Ρόδος, Νοέμβριος 2022
Ένας κάτοικος….. Ένας Θανάσης
Τάσος Συμιγδαλάς
Εκδότης Ήλεκτρον
Επικεφαλής Κ.Υ.Μ.Α Ελληνισμού
Κίνημα Υπέρ Μνήμης Αξιών Ελληνισμού (Κ.Υ.Μ.Α)
