Παρακολουθούμε, εδώ και μερικές εβδομάδες στις οθόνες των τηλεοράσεών μας οπτικοποιημένα γεγονότα της πρόσφατης ιστορίας μας, που έχουν τον χαρακτηριστικό τίτλο «Καταστροφές και Θρίαμβοι», και το ενδιαφέρον των τηλεθεατών είναι αρκετά μεγάλο. Πράγματι τα γεγονότα αυτά παρουσιάζονται με ικανοποιητική αντικειμενικότητα, αλλά χωρίς σχόλια και χωρίς να αποδίδονται τα εύσημα στους δημιουργούς των θριάμβων, ούτε οι κατηγορίες στους προκαλέσαντες τις καταστροφές. Έτσι η παρουσίαση των γεγονότων αυτών
αποδυναμώνει τη βασική αποστολή της Ιστορίας, που είναι η διδαχή για τους επερχόμενους.
Μου έλεγε ένας παλιός ανώτατος Αξιωματικός φίλος μου, πως όταν έδιναν εξετάσεις για να μπουν στη Σχολή των Ευελπίδων, μεταξύ των άλλων μαθημάτων που ήταν πολλά (Έκθεση, Άλγεβρα, Γεωμετρία, Τριγωνομετρία, Φυσική, Χημεία, Ιστορία, Γεωγραφία), την κυρίαρχη θέση είχε η Έκθεση, το πρώτο εξεταζόμενο μάθημα, στο οποίο όσοι έπαιρναν κάτω από τη βάση (10 με άριστα το 20), δεν μπορούσαν να συνεχίσουν τις εξετάσεις τους στα άλλα μαθήματα και αποχωρούσαν. Το θέμα λοιπόν της έκθεσης που τους δόθηκε για να αναπτύξουν
ήταν: «Το παρελθόν ως διδάσκαλος του μέλλοντος». Αυτό πιστοποιούσε τότε και σήμερα πιστοποιεί και πάντα θα συνεχίζει να έχει αυτόν τον κυρίαρχο ρόλο στη ζωή των ανθρώπων και των λαών.
Το παρελθόν οφείλει να διδάσκει τους ανθρώπους για να χαράσσουν ορθή πορεία ζωής για το μέλλον τους.
Τα ιστορικά γεγονότα δεν είναι φυσικά φαινόμενα που δημιουργούνται από τη δράση των φυσικών δυνάμεων. Τα ιστορικά γεγονότα έχουν πατρότητα και ανήκουν στους δημιουργούς τους. Και οι δημιουργοί τους δεν είναι άλλοι από τους ηγέτες των λαών, οι οποίοι πρέπει να πιστώνονται τις επιτυχίες και τους «θριάμβους» και να χρεώνονται τις καταστροφές που δημιουργούν.
Αν αυτό δεν γίνεται από την ιστορία, τότε χάνεται ο βασικός σκοπός της διδαχής, που είναι το κυρίαρχο στοιχείο της Ιστορίας.
Μέχρι τώρα, από όσα έχουμε παρακολουθήσει στα οπτικοποιημένα αποσπάσματα της ιστορίας που προβάλλονται από την τηλεόραση, αποφεύγεται επιμελώς αυτός ο ιστορικά αναγκαίος καταλογισμός των ευθυνών των καταστροφών και ο έπαινος των δημιουργών των θριάμβων. Δεν προβάλλονται, όπως αρμόζει, οι δημιουργοί των γεγονότων ώστε να αποτελούν τα ινδάλματα της κοινωνίας, που θα
φρονηματίζουν και θα καθοδηγούν. Γιατί παντού και πάντοτε οι ηγέτες είναι αυτοί που χαράσσουν την ιστορική πορεία των λαών, ο δε λαός που ακολουθεί την υπογράφει, άλλοτε πληρώνοντας με το αίμα του τις καταστροφές και άλλοτε υπερηφανευόμενος για τους θριάμβους που επιτυγχάνονται.
Υπάρχουν όμως και ορισμένα ιστορικά γεγονότα που δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ούτε «καταστροφές», ούτε «θρίαμβοι» για την Ελλάδα, αλλά έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην αποφυγή καταστροφικών συνεπειών για τους Έλληνες και την Ελλάδα. Και ένα τέτοιο γεγονός είναι η εκστρατεία των δυνάμεων της ΑΝΤΑΝΤ το 1915 στην Καλλίπολη και τα Στενά, που είναι ένα από τα βασικά επεισόδια του πρώτου Παγκόσμιου Πολέμου (1914-1918).
Έχουμε εκδώσει από το 2016, στις εκδόσεις ΗΛΕΚΤΡΟΝ ένα πολυσέλιδο βιβλίο (550 σελίδων), του Χρήστου Κοσσιώρη με τίτλο «Όταν μεγάλωνε η Ελλάς» και υπότιτλο «Δόξα και ταπείνωσις» που είναι η επισήμανση αυτών ακριβώς των ιστορικών γεγονότων της οπτικοποιημένης προβολής «Καταστροφές και Θρίαμβοι» και εκεί καταγράφονται όλες οι λεπτομέρειες αυτού του βασικού επεισοδίου του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, της εκστρατείας της Καλλιπόλεως.
Αυτό το ιστορικό γεγονός, αποτέλεσε το κυρίαρχο στοιχείο διαφωνίας μεταξύ Πολιτειακής (βασιλιάς Κωνσταντίνος) και Πολιτικής (Πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος) ηγεσίας του τόπου. Ο μεν Κωνσταντίνος, με τη σύμφωνη γνώμη του Στρατηγείου (Δούσμανης, Μεταξάς) ήθελε την Ελλάδα ουδέτερη σ’ αυτόν τον πόλεμο, για να μπορέσει να αφομοιώσει τον υπόλοιπο ελληνικό χώρο που είχε ήδη
απελευθερωθεί από τους βαλκανικούς πολέμους του 1912 και 1913, ενώ ο Βενιζέλος ήθελε την άμεση έξοδο της Ελλάδος στο πλευρό της Δυτικής Συμμαχίας, ΑΝΤΑΝΤ, η οποία όμως καμμιά εγγύηση δεν έδινε για την ακεραιότητά της.
Ο Βενιζέλος, πιστεύοντας ακράδαντα στην επιτυχή έκβαση των στρατιωτικών επιχειρήσεων προς έλεγχο των Στενών, που διοργάνωναν οι Σύμμαχοι, επέμενε να συμμετάσχει η Ελλάδα σ’ αυτή την εκστρατεία με δύναμη 40 με 50 χιλιάδων Στρατού, ενώ το Επιτελείο είχε λάβει αρνητική θέση. Κατόπιν αυτού ο αρχηγός του Επιτελείου Βίκτωρ Δούσμανης τέθηκε σε πρόσκαιρη παύση των καθηκόντων του και
ανέβαλε ο Ιωάννης Μεταξάς.
Ο Βασιλιάς τότε συγκάλεσε Συμβούλιο του Στέμματος στο οποίο επικράτησε η θέση του Στρατιωτικού Επιτελείου και η Ελλάς δεν έλαβε μέρος σ’ αυτή την εκστρατεία, κατόπιν αποφάσεως του Βασιλέως, που δεν ενέκρινε την πρόταση του πρωθυπουργού Βενιζέλου και ο οποίος την 21 η Φεβρουαρίου 1915 υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του.
Αργότερα και μετά την τραγική έκβαση της εκστρατείας της Καλλίπολης, αποδείχθηκε πόσο ορθώς είχαν εκτιμήσει την κατάσταση οι Στρατιωτικοί του Επιτελείου (Μεταξάς) και πόσες συμφορές και καταστροφές είχε αποφύγει το Έθνος που δεν είχε εισακουσθεί ο Βενιζέλος και δεν συμμετείχε η Ελλάδα σ’ αυτήν την εκστρατεία. Οι απώλειες των Συμμάχων στην επιχείρηση της Καλλίπολης και των
Δαρδανελλίων ήταν τεράστιες. Έφθασαν στον αριθμό των 200.000 ανδρών πέρα από τις απώλειες πλοίων και υλικού, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εάν είχε ησακουσθεί ο πρωθυπουργός και η Ελλάδα ελάμβανε μέρος σ’ αυτή την εκστρατεία, θα καταστρεφόταν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό του Ελληνικού Στρατού σε ανθρώπινο δυναμικό, πράγμα που θα στοίχιζε στο αξιόμαχο του Στρατού της
Ελλάδος και η Βουλγαρία και η Τουρκία θα είχαν πλέον τεράστιο πλεονέκτημα απέναντι στην Ελλάδα και καμμιά Αγγλία ή Γαλλία δεν θα έσπευδε να αναπληρώσει αυτή την αδυναμία της Ελλάδας, πράγμα που επιβεβαιώθηκε αργότερα, κατά την Μικρασιατική εκστρατεία.
Γι’ αυτό απαιτείται, η ενδελεχής ανάλυση και εξέταση των ιστορικών γεγονότων, γιατί δεν αρκεί η απλή καταγραφή τους.
Και αν η αδέκαστη Ιστορία δεν παρουσιάζει τους δημιουργούς των ιστορικών γεγονότων, που με τις αποφάσεις τους και τις πράξεις τους φέρουν την ευθύνη των δημιουργημάτων τους, είτε αυτά είναι καταστροφές, είτε είναι θρίαμβοι, τότε η ιστορία, όχι μόνο δεν αποτελεί διδαχή για το μέλλον, αλλά απλώνει ένα πέπλο αποσιώπησης που τίποτε δεν προσφέρει. Απλά αναφέρει τα γεγονότα ως ουδέτερος παρατηρητής, αποσιωπώντας τους δημιουργούς τους.
Θα αναμένουμε την ολοκλήρωση των εκπομπών αυτών των οπτικοποιημένων επεισοδίων της ιστορίας, για να μπορούμε με βεβαιότητα να σχολιάσουμε πράξεις και παραλείψεις των πρωταγωνιστών της δημιουργίας των ιστορικών γεγονότων. Εδώ απλώς παρουσιάζουμε μια μικρή κριτική των μέχρι σήμερα προβληθέντων επεισοδίων.
Πηγή : Τάσος Συμιγδαλάς Εκδότης Ήλεκτρον
Κ.Υ.Μ.Α Ελληνισμού.
