Ψωμί, παιδεία και ελευθερία φώναζαν, αναμένοντας την δημοκρατία που θα τους «σώσει». Ήρθε λοιπόν το περιζήτητο αυτό πολίτευμα και απλόχερα προσέφερε και προσφέρει μεχρι και σήμερα αυτά που επικαλούνταν. Ή μήπως όχι; Ας ρίξουμε μια ματιά στο πως έχουν τα πράγματα σήμερα.
Βάσει των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ (1) για το έτος 2021, κατά μέσο όρο, το 20% του πληθυσμού της χώρας βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας. Ένας στους πέντε δηλαδή για την πλειοψηφία της χώρας ενώ σε περιοχές όπως η Ανατολική Μακεδονία, η Θράκη αλλά και η Δυτική Ελλάδα τα ποσοστά ανέρχονται στο 28,5%-29% όπου η αναλογία είναι περίπου ένας στους τρείς συμπολίτες μας. Να σημειωθεί πως αυτά τα στοιχεία αντιστοιχούν σε καιρούς προ-ενεργειακής κρίσης και ανεξέλεγκτης (απο μεριάς κράτους) αισχροκέρδειας. Επομένως το «ψωμί» είναι κάτι που στερείται ή τείνει να στερηθεί ένα αξιοσέβαστο ποσοστό των Ελλήνων σήμερα και φυσικά δεν φρόντισαν για αυτό οι σωρείες των μεταπολιτευτικών κυβερνήσεων.
Συνεχίζουμε με την παιδεία η οποία είναι και η πιο σημαντική.
«Τη σημαντική επιδείνωση των διαχρονικών προβλημάτων της εκπαίδευσης στην Ελλάδα κατά την τελευταία δεκαετία αποτυπώνει η ετήσια έκθεση για την Εκπαίδευση 2019-2020 του Κέντρου Ανάπτυξης Εκπαιδευτικής Πολιτικής (ΚΑΝΕΠ) της ΓΣΕΕ. Η μελέτη εξετάζει βασικούς δείκτες που αφορούν τον μαθητικό και φοιτητικό πληθυσμό αλλά και τις δημόσιες και ιδιωτικές δαπάνες για την αγορά αγαθών και υπηρεσιών εκπαίδευσης τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Αποδεικνύεται όξυνση των ανισοτήτων που αποδυναμώνουν την κοινωνική συνοχή της χώρας αλλά και ανάγκη χάραξης εθνικών πολιτικών για τον εκσυγχρονισμό και την ποιοτική αναβάθμιση του ελληνικού δημόσιου εκπαιδευτικού συστήματος.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, τα διαχρονικά προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος της χώρας σχετίζονται με ζητήματα εισροών και εκροών, όπου στις εισροές συμπεριλαμβάνεται το εκπαιδευτικό προσωπικό, η επάρκεια και η ποιότητα του υλικοτεχνικού εξοπλισμού και των υποδομών, τα προγράμματα σπουδών και φυσικά η χρηματοδότηση, ενώ στις εκροές λογίζονται τα μαθησιακά-εκπαιδευτικά αποτελέσματα. Επιπλέον μείζονα ζητήματα αποτελούν οι εκπαιδευτικές και κοινωνικές ανισότητες που οξύνθηκαν κατά τη διάρκεια της δεκαετούς οικονομικής κρίσης, τοποθετώντας την Ελλάδα σε εξαιρετικά δυσχερή θέση συγκριτικά με τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και τα υπόλοιπα κράτη-μέλη. Ξεκινώντας από τις δαπάνες της γενικής κυβέρνησης για την εκπαίδευση, αυτές διαχρονικά υπολείπονται σημαντικά του ευρωπαϊκού μέσου όρου (8,3% έναντι 10,2% αντίστοιχα, σύμφωνα με τα στοιχεία του 2018) κατατάσσοντας την Ελλάδα στην προτελευταία θέση της Ε.Ε.28. Ιδιαίτερα την περίοδο 2008-2018 οι δύο πηγές χρηματοδότησης, δηλαδή το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και ο Τακτικός Προϋπολογισμός του υπουργείου Παιδείας, καταγράφουν πρωτοφανείς μειώσεις.
Η Ελλάδα, σε αρκετούς δείκτες συμμετοχής στην εκπαίδευση, βρίσκεται στις τελευταίες θέσεις της Ε.Ε.28. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι μόλις το 3,9% των ενηλίκων (25-64 ετών) συμμετείχαν στην εκπαίδευση και κατάρτιση έναντι του ευρωπαϊκού 11,3%, το 2019, ενώ το ποσοστό συμμετοχής του συνολικού μαθητικού πληθυσμού της ανώτερης δευτεροβάθμιας επαγγελματικής εκπαίδευσης (28,8%) φέρνει την Ελλάδα στην 23η θέση, με το αντίστοιχο ευρωπαϊκό ποσοστό να διαμορφώνεται στο 47,8%». (2)
Ξεκάθαρα η προσοχή της κυβερνήσεως (και αναμφισβήτητα των προηγούμενων) δεν είναι στραμμένη προς την παιδεία όπου είναι και το σημαντικότερο όλων, όπως προαναφέρθηκε, αλλά γνωρίζουμε το πόσο ανθελληνική είναι η εκπαίδευση που λαμβάνουν οι μαθητές στα σχολεία και ποιά συμφέροντα εξυπηρετεί (προπαγάνδα διεθνισμού και κατάργηση εθνικής ταυτότητας). Για παράδειγμα η Θάλεια Δραγώνα που διετέλεσε ειδική γραμματέας του υπουργείου παιδείας (και πιο συγκεκριμένα στον Ενιαίο Διοικητικό Τομέα Θεμάτων Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού, Εκπαίδευσης Ελληνοπαίδων) μετείχε στην συγγραφή ενός βιβλίου ονόματι «Τί εἶν ἡ πατρίδα μας; – ΕΘΝΟΚΕΝΤΡΙΣΜΟΣ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ» (1997) όπου μεταξύ άλλων έγραφε πως «Δέν εἴμαστε λοιπόν, Ἕλληνες, ἀλλά μᾶς ἔκαναν» (σελ. 16), «Ἡ ἑλληνική ἐθνική ταυτότητα δέν ὑπῆρχε πρίν ἀπό τόν 19ο αἰώνα! Δημιουργήθηκε ἔξωθεν σέ μιά ἐποχή ἐπεκτατισμῶν, ἀποικιοκρατίας καί τῶν ἀντίστοιχων ἰδεολογιῶν» όπως ακόμα το ότι η εθνική επανάσταση του 1821 δεν αποτελούσε επανάσταση αλλα «ἐπεκτατική ἐθνική πολιτική» (σελ. 62). Είναι μονόπλευρος εθνικισμός κατά την προαναφερόμενη, οι «ἀποσιωπήσεις καί παραλείψεις ἱστορικῶν γεγονότων, πού ἐντοπίζονται στά σχολικά ἐγχειρίδια-…-῾Η πλήρης δηλαδή ἀπουσία ὁποιασδήποτε μνείας στόν πολιτισμό, τά γράμματα καί τίς τέχνες τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας καί τοῦ τουρκικοῦ κράτους.» (σελ. 81). (Τέτοιες γελοίες διατυπώσεις θα απαντηθούν με μεγάλη ευκολία σε άλλο άρθρο.) Φυσικά υπήρξε η Φραγκουδάκη, η Ρεπούση, η Ευθυμίου, ο Τατσόπουλος κ.ά. οι οποίοι βάλλουν σκοπίμως ενάντια στο αδογμάτιστο ελληνικό πνεύμα φέρνοντας σύγχηση και συσκότιση αντί να διαφωτίζουν. Ας μην επεκταθούμε καν στο θέμα κομματικών παρατάξεων σε πανεπιστημιακούς χώρους και γενικότερα χώρους διδασκαλίας. Απο τα παραπάνω προκύπτει πως και η παιδεία μας πάσχει.
Τέλος, ας προχωρήσουμε στην ελευθερία.
Βάσει ορισμού ελευθερία ορίζεται η κατάσταση κατά την οποία κάποιος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, δίχως περιορισμούς. Θεωρώ πως βάσει μόνο του ορισμού είναι κατανοητό απ όλους ότι δεν υπάρχει απόλυτη ελευθερία και οποιαδήποτε προσπάθεια επίτευξης κάτι τέτοιου θα ήταν ουτοπική. Για αυτόν τον λόγο η ελευθερία έχει χωριστεί σε διάφορα είδη. Συνήθως αναφέρονται ως «εσωτερική ελευθερία» με τις μορφές της και η «εξωτερική ελευθερία» με τις δικές της. Στις εξωτερικές ελευθερίες ανήκει και η πολιτική ελευθερία η οποία υποτίθεται πως επανήλθε με τον ερχομό της «δημοκρατίας». Εννοείται πως δεν θα αναλωθούμε σε μια φιλοσοφική αναζήτηση (τουλάχιστον όχι εν προκειμένω) και θα δούμε τα πιο πρακτικά σημεία.
Η πολιτική ελευθερία ορίζεται ως η δυνατότητα της κοινωνίας να δρα και να λαμβάνει αποφάσεις ελεύθερα μέσω των δημοκρατικών διαδικασιών, και αφετέρου σε προσωπικό επίπεδο στη δυνατότητα του ατόμου να συμμετέχει στα κοινά και να ασκεί ελεύθερα όλα τα πολιτικά του δικαιώματα, καθώς και να εκφράζει ελεύθερα τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Αποδομώντας τον ορισμό της πολιτικής ελευθερίας εντοπίζουμε πως:
α) Tην σήμερον ημέρα οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν επιτρέπουν στην κοινωνία να δρα και να λαμβάνει αποφάσεις. Στις εκλογές του 2019 υπήρξε τεράστια αποχή (42,22%). Αυτό οπωσδήποτε δεν σημαίνει πως ο λαός επιθύμησε τον Κυριάκο Μητσοτάκη για πρωθυπουργό (ή την Ν.Δ. για κυβέρνηση) αλλά πως το 39,85% των ατόμων ΠΟΥ ΨΗΦΙΣΑΝ, επέλεξαν τον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης κυβερνά με 2.251.618 ψήφους και ακολουθεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. με 1.781.057. Έχουμε λοιπόν μια «κυβέρνηση» που μαζί με την «αντιπολίτευση» της αθροίζουν 4.032.675 ψήφους, μπροστα στους 9.984.934 εγγεγραμμένους ψηφοφόρους. (3) Βλέπετε εσείς να γίνεται σεβαστή ή εστω αντιληπτή η «αηδία» του λαού; (πανηγυρισμοί και δηλώσεις περί ευδαιμονίας από τους τότε νεοεκλεγέντες). Έστω πως το βλέπετε. Παρατηρήσατε κάποια δράση ως προς την απόφαση του λαού στο δημοψηφίσμα του 2015 όταν νοητικά και πνευματικά φτωχές διασημότητες προπαγάνδιζαν αγκαλιά με δημοσιογράφους το τι επιβάλλεται να ψηφίσουμε; Είδατε μήπως, παρόλα αυτά, όταν η κοινωνία «αποφάσισε», την τότε κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να ενεργεί σεβόμενη την απόφαση της;
β) Σίγουρα θα θυμάστε τις λεζάντες τύπου “Δεν είναι αθώοι. Οι ναζί στην φυλακή!”. Να πω πριν συνεχίσω πως δεν με εκφράζει επ ουδενί ο ναζισμός ούτε συμφωνώ με τις αποφάσεις που έλαβε η Χ.Α και εν τέλει την έφεραν σε αυτό το σημείο. Συνεχίζω λοιπόν λέγοντας πως έστω ότι παρακάμπτουμε τις νομικές διαδικασίες (λες και αυτό δεν είναι καταπάτηση ελευθερίας) και αποφασίζουμε πως όλοι αυτοί είναι όντως ναζί. Ζητείται, λοιπόν, η φυλάκιση κάποιου για τα ιδεολογικά του πιστεύω. Πού πάει λοιπόν η δυνατότητα του ατόμου να εκφράζει ελεύθερα τις πολιτικές του πεποιθήσεις; Πέραν αυτού, αυτό αποτελεί καταπάτηση του άρθρου 19 των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Μόνο πράξεις δικάζονται, όχι ιδέες.
Άρα λοιπόν καμία πολιτική ελευθερία δεν υφίσταται σήμερα στην χώρα μας και εν περιλήψει όλο το «τρίπτυχο» “ψωμί, παιδεία, ελευθερία” απουσιάζει εν συνόλω. Δεν είναι δε τυχαίο πως η αριστεροκρατία των ημερών μας όχι απλά αποτυγχάνει να πραγματώσει το τρίπτυχο αυτό αλλά κατευθύνεται προς την αντίθετη κατέυθυνση.
Στα της επετείου.
Όπως είναι γνωστό, η «Χούντα» είχε παραδώσει την εξουσία από την 8η Οκτωβρίου 1973, όταν είχε αναλάβει η Κυβέρνηση Μαρκεζίνη για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, στις 10 Φεβρουαρίου του 1974. Ή εξέγερση του Πολυτεχνείου έγινε 16-18 Νοεμβρίου 1973. Εναντίον ποιας «Χούντας» εορτάζουμε την εξέγερση; Άλλο ένα ανακριβές αιτιολογικό εορτασμού.
Το Πολυτεχνείο είναι ένας μύθος που συνεχίζει να συντηρείται εντέχνως απ όλα τα πολιτικά κόμματα και πάνω κάτω αυτό που μαθαίνουν σήμερα τα Ελληνόπουλα, είναι ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έριξε την «Χούντα». Φυσικά, η «Χούντα» δεν έπεσε απ τους φοιτητές αλλά κατέρρευσε σχεδόν μόνη της με τα γεγονότα της Κύπρου τον Ιούλιο του 1974. Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου επικρατούσε παντού ηρεμία λόγω του στρατιωτικού νόμου και στις 25 του μηνός γίνεται νέο στρατιωτικό κίνημα που ρίχνει τον Παπαδόπουλο και φέρνει στην εξουσία τον ταξίαρχο Ιωαννίδη. Συνεπώς η κατάληψη του Πολυτεχνείου ουδεμία επίδραση δεν είχε στην αποκατάσταση της δημοκρατίας, αντίθετα έφερε μια πιο σκληρή δικτατορική διακυβέρνηση και συνετέλεσε στην προσωπική «επιτυχία» διάφορων Δαμανάκηδων, Παπαχρήστων, Λαλιωτών και άλλων «ιδεολόγων» που έχτισαν «καριέρα» πατώντας επι ανύπαρκτων πτωμάτων.
Ο Ευάγγελος Αβέρωφ Υπουργός Εθνικής Αμύνης, δηλώνει στο περιοδικό Επίκαιρα, τεύχος 562, την 10η Μαΐου 1979:
«Το Πολυτεχνείο υπήρξε μία ευγενική θαρραλέα δημοκρατική εκδήλωση της νεολαίας. Μόλις όμως εκδηλώθηκε και στέριωσε, κατά την τακτική που δίδαξε ο Λένιν, υπερφαλαγγίστηκε από το ΚΚΕ και τα συνθήματα από συνθήματα Δημοκρατίας έγιναν συνθήματα κομμουνισμού.
Το Πολυτεχνείο όχι μόνο δεν έριξε την δικτατορία αλλά τη δυνάμωσε.
Γιατί αυτό ήταν το έναυσμα που ώθησε πολλούς νέους αξιωματικούς λίγο πολύ απογοητευμένους από την δικτατορία, να συσπειρωθούν γύρω από τον Ιωαννίδη που ετοίμαζε συνωμοσία αλλά δεν μπορούσε να την κάνει πράξη. Και έτσι επιβλήθηκε μια χειρότερη δικτατορία..Τιμώ λοιπόν ειλικρινά και βαθύτατα την πρωτοβουλία και τον ηρωισμό των νέων που ξεκίνησαν αυτό το κτύπημα. Αλλά για να το τιμήσω, νομίζω πως πρέπει να πω αυτό που πιστεύω ότι είναι αλήθεια. Δεν είμαι διατεθειμένος λόγω επιμόνου συνθηματολογίας, λόγω ανύπαρκτων «πολυαρίθμων νεκρών», να βοηθήσω και εγώ στην θεσμοποίηση μια ψεύτικης ιστορίας.»
Εξ ίσου αποκαλυπτικός ο Κωνσταντίνος Τσάτσος (Ακαδημαϊκός, Καθηγητής Πανεπιστημίου, Φιλόσοφος και Πρόεδρος της Δημοκρατίας κατά τα έτη 1974-1980) στο βιβλίο του «Λογοδοσία μιας ζωής» όπου γράφει:
«Όταν έγινε το Πολυτεχνείο, ούτε πήγα επί τόπου, ούτε συγκινήθηκα. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτά τα πεζοδρομιακά ξεσπάσματα δεν κλόνιζαν την δικτατορία και ότι όπως στα χρόνια της κατοχής, υποκρύπτανε κομμουνιστικές επιδιώξεις επικίνδυνες για το μέλλον.
Έχω την συνείδηση μου ήσυχη ότι δεν συνήργησα στην κατασκευή του μύθου του Πολυτεχνείου. Λυπάμαι τα 5-6 παιδιά που σκοτώθησαν έξω και μακριά, διότι μέσα στο Πολυτεχνείο δεν σκοτώθηκε κανείς. Η σκληρότερη δικτατορία που ακολούθησε, θα διαρκούσε ακόμη, αν δεν την έριχνε η εγκληματική ηλιθιότητα της αποπείρας κατά του Μακαρίου…»
Τι, λοιπόν, γιορτάζουμε στην επέτειο του Πολυτεχνείου; Αν εξετάσει κάποιος τα συνθήματα και τα πανό, τα οποία αναρτώνται σε κάθε επέτειο στα χώρο του Πολυτεχνείου, θα αντιληφθεί ότι μόνο ιδανικά για την νεολαία δεν εκφράζουν. Κυριαρχούν πάντα αναρχικά και κομμουνιστικά συνθήματα και λάβαρα. Αυτά είναι τα ιδανικά του Πολυτεχνείου; Τα «κάτω» και τα «έξω» αποτελούν τις επιδιώξεις της νέας γενεάς; Ο αναρχισμός και οι απαιτήσεις είναι ο αντικειμενικός σκοπός της νεολαίας; Αν θέλαμε να καθιερώσουμε μία μέρα εορτασμού της Αναρχίας, η επέτειος του Πολυτεχνείου δεν είναι η καταλληλότερη, θα μπορούσε να βρεθεί κάποια άλλη, ώστε να μη σπιλώνονται οι όποιοι αγνοί αγωνιστές.
Δυστυχώς, ο μύθος του Πολυτεχνείου, ενισχύεται εντέχνως και μέσα από την σχολική προπαγάνδα. Παρ ότι υπάρχουν επίσημα πορίσματα και έχει γίνει γνωστή η συμφωνία φοιτητών και στρατού για το γκρέμισμα της πύλης του Πολυτεχνείου, οι συγγραφείς επιμένουν, αρκετά χρόνια μετά, να μιλούν για «πολλούς νεκρούς φοιτητές», φωλιάζοντας έτσι αυτή την προπαγάνδα ως κάτι αυτονόητο και δεδομένο στο μυαλό των παιδιών και διαιωνίζοντας κατά συνέπεια την ιστορική απάτη. Ομοίως, εμμένει στην συντήρηση του μύθου και η δημοσιογραφική προπαγάνδα (συνοδευόμενη ενίοτε κι από σκανδαλώδη άγνοια), παπαγαλίζοντας το γνωστό παραμύθι «οι φοιτητές που πλάκωσε το τανκ».
Κάθε καθεστώς χρειάζεται έναν ιδρυτικό μύθο, ένα ιδεολόγημα, ώστε να διαιωνίζει την πολιτική του κυριαρχία.
Η Β΄ Ελληνική Δημοκρατία είχε ως ιδεολόγημα τη συντριβή του κομμουνισμού, αντίληψη στην οποία συμμετείχαν το Κέντρο και η Δεξιά, δηλαδή το 80% του πολιτικού σώματος. Το ιδεολόγημα αυτό, χρήσιμο επί πολλές δεκαετίες, αποτελούσε αυτονόητη επιλογή για ένα κράτος ενταγμένο στο δυτικό στρατόπεδο, το οποίο περιβαλλόταν από εχθρικά κράτη με κομουνιστικό καθεστώς και εδαφικές διεκδικήσεις.
Η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία έχει ως ιδεολόγημα το Πολυτεχνείο, καθώς το πολιτικό σώμα και η καθεστωτική διανόηση μετακινήθηκαν εμφανώς προς τα αριστερά μετά το 1974, εξέλιξη που εξακολουθεί και σήμερα.
Η ανύπαρκτη νεκρή Ηλένια Ασημακοπούλου, η οποία, αποδείχθηκε μοντέλο σε διαφήμιση σαμπουάν, οι φημολογίες για το «τανκ που πάτησε τα παιδιά», οι ανασκαφές στο νεκροταφείο Ζωγράφου, ώστε να εντοπιστούν οι «εκατοντάδες νεκροί», η απότιση λουλουδιών στο κεφάλι του ιστορικού Νικόλαου Σβορώνου (το οποίο τίμησε κι ο ίδιος ο Σβορώνος, όντας ζωντανός τότε!), από παιδιά που νομίζουν ότι είναι μνημείο του Πολυτεχνείου, η βαμμένη «ματωμένη» σημαία που γίνεται αντικείμενο περιφοράς κάθε χρόνο, οι αναφορές στους «εκατοντάδες ή δεκάδες νεκρούς», η εθιμοτυπική πορεία προς την αμερικανική πρεσβεία, όλα αποτελούν τελετουργικές εκδηλώσεις της καθεστωτικής ιδεολογίας, η οποία κρατάει την Ελλάδα δέσμια ενός παρωχημένου και εν πολλοίς κατασκευασμένου παρελθόντος.
Είθε να κάνει ξαστεριά!
Τούντας Δημήτριος
Υπεύθυνος Τύπου Κ.Υ.Μ.Α. Ελληνισμού
Κίνημα Υπέρ Μνήμης Αξιών Ελληνισμού (Κ.Υ.Μ.Α)
(1) https://www.statistics.gr/documents/20181/44d3d102-5456-c06a-ce90-47a761783326
(2) https://www.efsyn.gr/ellada/ekpaideysi/278918_proteleytaia-se-dapanes-gia-tin-paideia-i-ellada
