Πιστεύαμε ότι ο «Αριστερισμός» που προβλήθηκε τόσο πολύ με την «πρώτη φορά Αριστερής Διακυβέρνησης», από τον «ΣΥΡΙΖΑ» (2015-2019), θα ήταν και η τελευταία, αφού ο λαός στη συντριπτική του πλειοψηφία τον καταδίκασε στις εκλογές του 2019. Αλλά φαίνεται ότι ο «Αριστερισμός» αποτελεί μια «πανδημία» σαν αυτή που ζούμε σήμερα, που παρά τα εμβόλια και τα φάρμακα, εξακολουθεί να προσβάλει τους ανθρώπους, με τρόπο ύπουλο και ανεξήγητο.
Χρησιμοποιούμε πολύ συχνά τους χαρακτηρισμούς «Αριστερός», «Δεξιός», «Κεντρώος» χωρίς ποτέ κανείς να μας προσδιορίσει τα κύρια χαρακτηριστικά στοιχεία τους, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι και τι πρεσβεύουν αυτές οι κατηγοριοποιήσεις των ανθρώπων κάθε κοινωνίας, για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις τους, που μας ταιριάζουν. Το ότι αυθαίρετα και χωρίς κανένα απολύτως στοιχείο, έχει ταυτισθεί ο Αριστερός με τον Δημοκράτη και την πρόοδο είναι παραλογισμός, γιατί αν δεχθούμε ότι αυτή είναι η πραγματικότητα, τότε όσο πιο αριστερά προχωρήσουμε τόσο πιο πολύ δημοκρατία θα συναντήσουμε. Όμως στην άκρα Αριστερά δεν συναντάμε δημοκρατία, αλλά βρίσκουμε επιβολή και στυγνή δικτατορία. Επιβολή της θελήσεως των λίγων, των ελαχίστων, επί των πολλών, που ανατρέπει τη βάση της δημοκρατίας.
Παρά όμως τον αυταπόδεικτο αυτό παραλογισμό, κορυφαίος τηλεπαρουσιαστής πρωινής εκπομπής του Σαββατοκύριακου, μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, παρουσιάζοντας προ ημερών νεοτοποθετηθέντα Υπουργό, έπλεκε το εγκώμιό του τονίζοντας κατ’ επανάληψη τον «αριστερισμό» του, σαν να ήταν αυτό κορυφαίο προσόν του νέου Υπουργού.
«Τίτλος τιμής» για τον Υπουργό της λεγομένης κεντροδεξιάς διακυβέρνησης της Χώρας, το ότι προερχόταν από την Αριστερά και το ότι είναι αριστερός! Τώρα τι σόι Αριστερός είναι δεν προσδιορίζεται, γιατί δεν διευκρινίζεται, αν είναι Κομμουνιστής, Συριζαίος ή Σοσιαλιστής.
Αλλά και ο κομμουνισμός και ο σοσιαλισμός έχουν τους ίδιους πατέρες τον Καρλ Μαρξ και τον Φρίντριχ Έγκελς, που διακηρύσσουν στο «κομμουνιστικό μανιφέστο» τους (εκδόσεις «ΤΟ ΒΗΜΑ» 2018, σελ. 41), ότι «Οι νόμοι, η ηθική, η θρησκεία δεν αποτελούν γι’ αυτόν (τον προλετάριο), παρά αστικές προκαταλήψεις πίσω από τις οποίες ελλοχεύουν ισάριθμα αστικά συμφέροντα… Οι σχέσεις του με τη γυναίκα και τα παιδιά του δεν έχουν πια τίποτα κοινό με τις σχέσεις που δεσπόζουν στις οικογένειες των αστών…».
Αλλά ζούμε πάλι στον αστερισμό του παναριστερισμού και όσο πιο αριστερά προχωρούμε, ούτε σεβασμός στους νόμους υπάρχει, ούτε ηθική, ούτε θρησκεία, ούτε οικογένεια, ούτε πατρίδα, γιατί όλα αυτά λοιδωρούνται ως καπιταλιστικοί θεσμοί ξεπερασμένοι, όπως μας το προσδιορίζει το «κομμουνιστικό μανιφέστο».
Λένε ότι η σημερινή κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι «κεντροδεξιά». Όταν όμως θεωρείται «τίτλος τιμής» ο αριστερισμός Υπουργών της, πώς προσδιορίζει την ταυτότητά της ως κεντροδεξιά; Δηλαδή τα «δεξιά» στελέχη της, αν υπάρχουν, είναι απλώς διακοσμητικά στοιχεία, για να συμπληρώνουν τον χαρακτηρισμό που της έχουν δώσει; Και οι Κεντρώοι; Πού βρίσκονται Αυτοί δεν είναι ούτε αριστεροί, ούτε δεξιοί, ή μάλλον άλλοτε είναι αριστεροί και άλλοτε δεξιοί ανάλογα με το κλίμα που δημιουργείται.
Όμως ο αριστερισμός προβάλλεται απ’ όλους στη σημερινή κυβέρνηση και προσπαθεί να συμπληρώσει το χαρακτηρισμό της ως αριστεροκεντροδεξιά κυβέρνηση, αγνοώντας ότι η ιστορία έχει αποδείξει ότι μόνον η «δεξιά» έχει κατ’ επανάληψη σώσει την Πατρίδα από το χάος και τον αφανισμό, ενώ ο αριστερισμός (κομμουνισμός) πάντοτε πολέμησε εναντίον κάθε θεσμού που προσδιορίζει την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, δηλαδή την ηθική υπόσταση της κοινωνίας.
Σήμερα προβάλλεται πάλι, σε κάθε ευκαιρία, ο αριστερισμός και υλοποιεί η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας τις επιδιώξεις του κάθε βαθμού αριστεροσύνης, για να προβληθεί ως δήθεν προοδευτική, ενώ στην ουσία όλα αυτά οδηγούν όχι στην πρόοδο αλλά στον εκφυλισμό. Το μόνο που υλοποιεί σήμερα η κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι η επιβεβαίωση της θεωρίας του βιολιού που παίζεται όμως από αριστερόχειρα, ο οποίος στηρίζει το βιολί στον δεξιό ώμο και παίζει το δοξάρι με το αριστερό χέρι.
Το είδαμε αυτό, σε όλη του την έκταση, κατά την εκμετάλλευση του θανάτου του Μίκη Θεοδωράκη, που υπήρξε συναγωνισμός Αριστεράς, Κέντρου και Δεξιάς στην προβολή της αριστεροσύνης του μεγάλου και παγκοσμίου ακτινοβολίας Έλληνα, μήπως και καταφέρουν να ανεβάσουν λίγο τη μικρότητά τους, αντλώντας ψήγματα από τη μεγαλοσύνη του θανόντος καλλιτέχνη. Τη δόξα του, ο Μίκης Θεοδωράκης δεν την απέκτησε από τη θητεία και τη δράση του στο Κ.Κ.Ε. αλλά από τον πανελληνισμό του.
Ελλάδα προέβαλλε πάντα ο Μίκης Θεοδωράκης με τη μουσική του, που στηριζόταν στη Βυζαντινή δομή του μουσικού του έργου. Δεν έβαζε μπροστά, ο αποθανών μεγάλος καλλιτέχνης, κανένα κόμμα γιατί πάντα μέσα του ήταν η Ελλάδα και μόνο. Το διαπιστώσαμε κατά τη διαδρομή της ζωής του που ξεκίνησε από την Ε.Ο.Ν. του Μεταξά, θήτευσε στην ΕΠΟΝ και τον κομμουνισμό και κατέληξε στη δεξιά, πρωταγωνιστώντας στα τελευταία χρόνια της ζωής του στα συλλαλητήρια για τη ματαίωση της επαίσχυντης συμφωνίας των Πρεσπών, που ήταν κατασκεύασμα της Αριστεράς. Ζήσαμε όμως τη μεγάλη εκμετάλλευση που έγινε, από όλους σχεδόν, στην προβολή μόνο της θητείας του Μίκη Θεοδωράκη στον κομμουνισμό, παραβλέποντας τον πανελληνισμό του. Την Ελλάδα προέβαλλε πάντα ο Μίκης Θεοδωράκης, την έννοια που ενώνει τους Έλληνες και όχι τον κομμουνισμό και την αριστεροσύνη του. Πότε, επιτέλους, θα μάθουμε ότι εκείνο που μας ενώνει όλους είναι η Ελλάδα και όχι οι αυθαίρετοι χαρακτηρισμοί Αριστερά, Κέντρο, Δεξιά, που διαιρούν και κομματιάζουν τους Έλληνες σε κόμματα και αποκόμματα; Και για του λόγου το αληθές, παραθέτουμε και μια φωτογραφία του Μίκη Θεοδωράκη με τον Συνταγματάρχη Ιωάννη Λαδά, υπουργού Δημοσίας Τάξεως της Χούντας και τον Διοικητή Ασφαλείας Λάμπρου, στη βίλα του Θεοδωράκη στο Βραχάτι. Η εικόνα της φωτογραφίας μόνο εχθρότητα του ενός προς τους άλλους δεν δείχνει. Περισσότερο μοιάζει με φιλική συντροφιά, παρά με οτιδήποτε άλλο.
Και τούτο γιατί ο Μίκης Θεοδωράκης ήταν περισσότερο Έλληνας, παρά κομμουνιστής, γιατί όπως υποστηρίζει ο μεγάλος μας λογοτέχνης Στρατής Μυριβήλης σε ομιλία του στην Καλαμάτα το 1948 «όταν ένας κατηχούμενος πάθει την κομμουνιστική διαφοροποίηση, είναι πια ώριμος να προδώσει τον τόπο του, τους δικούς του, τους φίλους του, τους γονείς του… Όταν κάποιος γίνει συνειδητός κομμουνιστής παύει να είναι Έλληνας. Γι’ αυτό και το κόμμα λέγεται Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και όχι Ελληνικό Κομμουνιστικό Κόμμα…».
Αλλά ο Μίκης Θεοδωράκης, παρά την προσπάθεια του Κ.Κ.Ε. και της γενικότερης Αριστεράς να οικειοποιηθούν την προσφρά του στην Ελλάδα, κατά τις τελετές αποδόσεως τιμών στο νεκρό του, παρέμεινε σύμβολο ενότητας και όχι διαχωρισμού. Είναι ελληνικότερο να προβάλουμε αυτά που μας ενώνουν ως Έλληνες παρά αυτά που μας χωρίζουν.
Τάσος Συμιγδαλάς
Εκδότης Ήλεκτρον
ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ