Όπως είχα αναφέρει σε παλαιότερο άρθρο, ο Εθνικισμός είναι μια Κοσμοθεωρία. Αναφέρεται στην ζωή και στο χτίσιμο οικογενειών, δομημένες πάνω στις αξίες του Έθνους. Ο Εθνικισμός οραματίζεται το Έθνος σαν το ανθρώπινο σώμα. Η καρδιά είναι εξίσου σημαντική όπως και το ήπαρ. Ο Εθνικισμός είναι μια γνήσια επανάσταση που έχει ως σκοπό την ανατροπή του φιλελεύθερου κατεστημένου και την εδραίωση της δικής του κοσμοθεωρίας στο πλαίσιο ενός κράτους βιολογικού, εθνικού και φυλετικού. Ο Εθνικισμός διακρίνεται σε δύο παρακλάδια. Τον Εθνικοκοινωνισμό και τον φασισμό. Ιδεολογίες οι οποίες κατά την περίοδο του μεσοπολέμου άνθισαν και λειτούργησαν εξαιρετικά στα κράτη που εφαρμόστηκαν. Στην Γερμανία καγκελάριος ήταν ο @δολφος χ!τλερ. Στην Ιταλία ο Μπενίτο Μουσολίνι. Στην Ελλάδα ο μεγάλος κοινωνικός αναμορφωτής και πατέρας του ΟΧΙ, Ιωάννης Μεταξάς. Στην Ισπανία ο Φράνκο και στην Ρουμανία ο Ιόν Αντονέσκου. Αμφότεροι πιστοί ιδεολόγοι στην ιδέα του Εθνικισμού, με τις δικές τους εκφράσεις, αλλά οι πολιτικές τους πρακτικές είχαν διαφορές στην κοινωνική πολιτική. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Εθνικισμός όπως αυτός εκδηλώθηκε στα Ευρωπαϊκά κράτη, δαιμονοποιήθηκε από την κομμουνιστική προπαγάνδα και απο ‘’περίεργους’’ ανθρώπους οι οποίοι εισέβαλαν μέσα στις τάξεις του Εθνικιστικού κινήματος στην Ελλάδα, όπου με τις πρακτικές τους ισοπέδωσαν το άψυχο κορμί του Εθνικισμού. Οι ιδεολογικοί μας αντίπαλοι έχουν εισβάλλει σε όλες τις νευραλγικές θέσεις τις ελληνικής κοινωνίας (παιδεία, τηλεόραση, θεσμοί) και διασύρουν την αγνή ιδέα μας, την ώρα που εμείς δεν μπορούμε να αναθρέψουμε τους ιδεολόγους του αύριο. Γράφω αυτό το άρθρο διότι μετά την δολοφονική επίθεση κατά του οπαδού της Α.Ε.Κ., τα κανάλια έχουν πάρει φωτιά λέγοντας ότι οι φασίστες σκότωσαν τον άτυχο νέο. Η δολοφονία αυτή δεν ήταν πολιτικού περιεχομένου αλλά οπαδικού. Ο χούλιγκαν είναι χούλιγκαν ανεξαρτήτου ιδεολογίας. Αναρχικοί και Φασίστες βρίσκονται σε Όλες τις ομάδες. Είμαστε κατά της οποιαδήποτε μορφής βίας από όποιον ιδεολογικό χώρο και αν προέρχεται και καταδικάζουμε τέτοιες πρακτικές.
Γιώργος Παναγιωτόπουλος
