Ο κομματικός κοινοβουλευτισμός είναι το πολιτικό μας σύστημα, που έχει καθιερωθεί και ισχύει στη διακυβέρνηση, όχι μόνο στη δική μας χώρα, αλλά και στο μεγαλύτερο μέρος των χωρών του κόσμου. Η δημοκρατία, που ο καθένας της δίνει τη δική του ερμηνεία, έχει πάψει να είναι ο συνδετικός κρίκος των μελών της κοινωνίας και έχει χρεοκοπήσει στην αποστολή της. Όλοι μιλούν για δημοκρατία, αλλά κανένας δεν εφαρμόζει τους κανόνες της και όλοι πιστεύουν μόνο στο δικό τους ατομικό συμφέρον, με κυρίαρχο στόχο την οικονομική άνεση και ευημερία. Τα ιδανικά, που αποτελούν μια ανώτερη πνευματική επιδίωξη και στοχεύουν στην πνευματική και ψυχική ανωτερότητα των ατόμων της κοινωνίας, έχουν πάψει από καιρό να απασχολούν άρχοντες και αρχόμενους και έχουν ξεχαστεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Ο πολιτικός λόγος έχει εξαφανισθεί από τα στόματα των πολιτικών εξουσιαστών και αυτό που ακούγεται στο κοινοβούλιο και στις τηλεοράσεις, που αναπαράγει κατά τον δικό της πολιτικό προσανατολισμό η κάθε μία, είναι λόγος «δικανικός» κατωτέρας υποστάθμης, που τα επιχειρήματα έχουν αντικατασταθεί με ύβρεις από τη μία και την άλλη πλευρά και με αλληλοκατηγορίες. Οι χαρακτηρισμοί που εκτοξεύονται στο κοινοβούλιο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης από πολιτικούς αντιπάλους, εμπίπτουν στις παραβάσεις του ποινικού κώδικα, αλλά κανείς δεν ευαισθητοποιείται να επικαλεσθεί την επέμβαση της ανεξάρτητης δήθεν Δικαιοσύνης, πιστεύοντας πως ο καθένας έχει την ελευθερία να λέει ό,τι θέλει, διότι αυτό είναι δημοκρατικό του προνόμιο.
Αυτό θυμίζει ένα περιστατικό που είχε συμβεί αμέσως μετά τη μεταπολίτευση του 1974. Κατά το διήγημα αυτό, κάποιος οδηγός αυτοκινήτου, πορευόμενος επί της οδού Πατησίων με κατεύθυνση προς Ομόνοια, στα Χαυτεία (διασταύρωση Πατησίων και Πανεπιστημίου), αντί να κατευθυνθεί, λόγω μονοδρόμησης, προς την πλατεία Ομονοίας, έστριψε αντίθετα στην Πανεπιστημίου κόντρα στο ρεύμα των αυτοκινήτων της οδού Πανεπιστημίου. Εκεί στα Χαυτεία, υπήρχε πάντα Τροχονόμος, που ρύθμιζε την κυκλοφορία και άρχισε να σφυρίζει στον παρανομούντα οδηγό που προπορευόταν αντίθετα στο ρεύμα με κίνδυνο να προκαλέσει δυστύχημα. Τότε ο οδηγός του οχήματος αυτού, βγάζοντας το χέρι του από το παράθυρο του αυτοκινήτου, χειρονομούσε κατά του Τροχονόμου λέγοντάς του: «Τι θέλεις ρε και σφυρίζεις; Έχουμε δημοκρατία τώρα και κάνω ό,τι θέλω, πάω όπου θέλω».
Έτσι καταλάβαινε την έννοια της δημοκρατίας εκείνος ο οδηγός. Είναι ο μόνος που είχε αυτή την άποψη περί δημοκρατίας; Όχι βέβαια. Γιατί ποτέ κανείς δεν μπήκε στον κόπο από τους κατά νόμον υπεύθυνους της Πολιτείας να εξηγήσει σε εκείνον τον οδηγό και σε όλους όσους πιστεύουν ότι οι άνθρωποι δεν έχουν μόνο «ανθρώπινα δικαιώματα» αλλά και «”ανθρώπινες” υποχρεώσεις» που αν δεν τηρηθούν, η χρεωκοπία της δημοκρατίας είναι δεδομένη και η ασυδοσία κυριαρχεί στον κοινωνικό βίο. Ο νόμος γίνεται γράμμα κενό και η τρίτη εξουσία, η Δικαιοσύνη, γίνεται λαοκρατική εκδήλωση. Έτσι ο κομματικός κοινοβουλευτισμός χάνει κάθε αξία και κάθε σεβασμό από τους πολίτες και γίνεται καφενοβιακό προϊόν κατωτέρας ποιότητας. Ο πολιτικός λόγος, που κατά τη διάκριση των λόγων, από τον Αριστοτέλη (Πανηγυρικός, Δικανικός, Πολιτικός), αναφέρεται στο μέλλον και παρουσιάζει πρόγραμμα ενεργειών για την ευημερία των πολιτών και τη μεγαλοσύνη και ασφάλεια της Πατρίδας, έχει εκλείψει παντελώς από τα πολιτικά κόμματα και μόνο μια φορά τον χρόνο, κάθε Σεπτέμβριο, ακούγονται κάποια στοιχεία πολιτικού λόγου κατά τη διάρκεια της Έκθεσης της Θεσσαλονίκης. Όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ακούγονται μόνο Πανηγυρικοί λόγοι, με την ευκαιρία κάποιων επετειακών γεγονότων ή θανάτων σημαινόντων προσώπων, καθώς και Δικανικοί λόγοι για την απόδοση κάποιας κατηγορίας, ή την υπεράσπιση της αθωότητας του κατηγορούμενου, που τις περισσότερες φορές καταλήγουν σε αλληλοκατηγορίες και ύβρεις, που ούτε σε λιμάνια δεν ακούγονται.
Και ο λαός αγανακτεί και οικτίρει τον εαυτό του, για τους ανθρώπους που επέλεξε να τον αντιπροσωπεύσουν στα αξιώματα της Πολιτείας. Και όμως κάθε φορά επαναλαμβάνει το ίδιο λάθος με μια μαζοχιστική διάθεση, που του έχουν επιβάλλει οι πολιτικοί του εξουσιαστές. Από τη μια ο λαός υβρίζει και απαξιώνει τους Πολιτικούς και από την άλλη, όταν έρχονται εκλογές «σκοτώνεται» να υποστηρίξει τον δικό του υποψήφιο και τη δική του κομματική παράταξη, ελπίζοντας ότι αυτή τη φορά οι πολιτικοί θα φροντίσουν για το καλό του και για το καλό της Πατρίδας.
Και το παραμύθι διαιωνίζεται και οι πολιτικοί φροντίζουν, με τη βοήθεια των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης να κρατούν το ενδιαφέρον των πολιτών και την ένταση της αντιπαράθεσης, στοιχεία που τρέφουν και ικανοποιούν του υπηκόους τους. Όμως, συνεχίζοντας ο κομματικός κοινοβουλευτισμός αυτή την ατέρμονη πορεία του προς την πτώση και την απαξίωσή του, χωρίς πνευματική ενατένιση και χωρίς ιδανικά, οδηγείται ταχέως προς την αυτοχειρία και δεν θα αργήσει πολύ, ο ίδιος ο λαός να αναζητήσει τον αισυμνήτη του, που θα τον βγάλει από το τέλμα, προσφέροντάς του, έστω και φθαρμένα από τον χρόνο ιδανικά, τα οποία κυριάρχησαν στη ζωή του έθνους επί αιώνες, όπως Οικογένεια, Πατρίδα, Θρησκεία.
Τάσος Συμιγδαλάς
Εκδότης Ήλεκτρον
Επικεφαλής Κ.Υ.Μ.Α Ελληνισμού.
Κίνημα Υπέρ Μνήμης Αξιών Ελληνισμού (Κ.Υ.Μ.Α)
