Η ζωή μας, σε οποιαδήποτε κατηγορία ανθρώπων και αν ανήκουμε, είναι μια συνεχής προσπάθεια στρατηγικών σχεδιασμών για την αντιμετώπιση όλων των θεμάτων και προβλημάτων που παρουσιάζονται κατά τη διάρκειά της, από τα πιο απλά, όπως η διασταύρωση ενός δρόμου, μέχρι τα πιο σύνθετα, όπως η διεξαγωγή πολεμικών επιχειρήσεων.
Δυο βασικές λειτουργίες παίρνουν μέρος σ’ αυτή τη διαδικασία. Η Στρατηγική και ο Σχεδιασμός. Η Στρατηγική είναι εγκεφαλική λειτουργία, που καθορίζει το σκοπό της όποιας ενέργειας, ενώ ο Σχεδιασμός είναι επιτελική εργασία που καταρτίζει τον τρόπο με τον οποίο θα επιδιωχθεί η επίτευξη του τεθέντος σκοπού.
Η Στρατηγική ασκείται από τον άνθρωπο που είναι υπεύθυνος για τον προσδιορισμό του σκοπού της όποιας αποστολής, ενώ ο Σχεδιασμός καταρτίζεται από το Επιτελείο αυτού που έθεσε το σκοπό της αποστολής.
Στα πιο απλά θέματα και προβλήματα, όπως η διασταύρωση ενός δρόμου, αυτά τα δύο η Στρατηγική και ο Σχεδιασμός γίνονται από το ίδιο άτομο, δηλαδή το ίδιο άτομο που θέτει το σκοπό της διασταύρωσης του δρόμου, καταρτίζει και το Σχέδιο εκτέλεσης, όπως η επιλογή του σημείου της διασταύρωσης, ο έλεγχος της κίνησης του δρόμου, ο ρυθμός προχωρήσεως κατά τη διάρκεια της διασταύρωσης, ο
έλεγχος των υπαρχόντων εμποδίων κ.λπ.
Όταν όμως πρόκειται για πολύπλοκα θέματα και προβλήματα που αντιμετωπίζουν μεγάλοι Οργανισμοί, Κράτη και Έθνη, τότε είναι πολύ ευδιάκριτος ο διαχωρισμός Στρατηγικής και Σχεδιασμού.
Η Στρατηγική από τη στιγμή που θα τεθεί ο αντικειμενικός της σκοπός, σπανίως μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της εξέλιξης της ενέργειας, ενώ ο Σχεδιασμός προσαρμόζεται πάντοτε ανάλογα με την εξέλιξη της κατάστασης.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα το παίρνουμε από την Ιστορία, και συγκεκριμένα από τη μάχη προς απελευθέρωση των Ιωαννίνων το 1912-1913. Όπως είναι γνωστό ο Ελληνικός Στρατός στις αρχές του 1912 ξεκίνησε τη μεγάλη πορεία του για την απελευθέρωση των σκλαβωμένων ακόμη Ελλήνων από τη γραμμή Παγασητικού – Αμβρακικού που ήταν μέχρι τότε τα σύνορα της Ελλάδος.
Ο Στρατός χωρίστηκε σε δύο Στρατιές, τη Στρατιά Ηπείρου και τη Στρατιά Θεσσαλίας.
Ο στρατηγικός σκοπός ήταν η απελευθέρωση Ελληνικών εδαφών. Η στρατιά Θεσσαλίας με επικεφαλής τον Αρχιστράτηγο Διάδοχο του Θρόνου Κωνσταντίνο, ξεκίνησε από το Σαραντάπορο και προχώρησε προς Σιάτιστα και Κοζάνη και στη συνέχεια, ακολουθώντας τον όγκο του τουρκικού στρατού προς Γιαννιτσά και Θεσσαλονίκη.
Η Στρατιά Ηπείρου από την Άρτα προχώρησε προς Ιωάννινα, αλλά καθηλώθηκε προ του οχυρού του Μπιζανίου, που έφραζε το δρόμο προς Ιωάννινα. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες της Στρατιάς Ηπείρου δεν έγινε κατορθωτό να καταληφθεί το οχυρό του Μπιζανίου, με κατά μέτωπο επίθεση, όπως ήταν το Σχέδιο ενέργειας. Έτσι μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης, ο Αρχιστράτηγος Κωνσταντίνος με το Στρατηγείο του, μεταφέροντας και πρόσθετες δυνάμεις, ανέλαβε τις επιχειρήσεις στον τομέα της Ηπείρου. Εγκατέστησε το Στρατηγείο του στο χωριό ΧΑΝΙ ΕΜΙΝ ΑΓΑ και ανέθεσε στο Στρατηγείο του να σχεδιάσει την εκπλήρωση του Στρατηγικού σκοπού που ήταν η απελευθέρωση των Ιωαννίνων. Αυτή η Στρατηγική δεν άλλαξε ούτε κατά κεραία.
Όμως ο Σχεδιασμός άλλαξε και αντί να επιδιωχθεί η επίτευξη του σκοπού με κατά μέτωπο επίθεση κατά του οχυρού του Μπιζανίου, μεταφέρθηκε νύκτα, όλη σχεδόν η δύναμη της Στρατιάς Ηπείρου προς τα αριστερά, αφήνοντας ελάχιστες δυνάμεις στο μέτωπο για τη διατήρηση της φυσιογνωμίας της μάχης. Και ενώ η Στρατηγική έμεινε αμετακίνητη, η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, ο Σχεδιασμός άλλαξε και αντί για κατά μέτωπο επίθεση πραγματοποιήθηκε παράκαμψη του οχυρού Μπιζανίου από τα αριστε4ρά, όπου εκεί αναδείχθηκε ο ήρωας Ταγματάρχης Ιωάννης Βελισσαρίου, που με μια κεραυνοβόλα ενέργεια του Τάγματος Ευζώνων του Βελισαρίου έφθασε προ των Ιωαννίνων, απέκοψε τις επικοινωνίες του οχυρού Μπιζανίου και ο αρχηγός του τουρκικού Στρατού ΕΣΑΤ ΠΑΣΑΣ, χάνοντας την επαφή
του με το οχυρό, απέστειλε τον επίσκοπο Δωδώνης και Τούρκους αξιωματούχους στον Βελισσαρίου, για να παραδώσουν την πόλη των Ιωαννίνων. Εκεί ο Βελισσαρίου, νύκτα ακόμη πήρε την αντιπροσωπεία του Τούρκου πασά και με άμαξα την οδήγησε ξημερώματα στο Στρατηγείο του Κωνσταντίνου και παρέδωσαν τα κλειδιά της πόλης στον Αρχιστράτηγο Διάδοχο Κωνσταντίνο και τα Ιωάννινα
απελευθερώθηκαν. Αν δεν άλλαζε ο αρχικός Σχεδιασμός δεν θα μπορούσε να επιτευχθεί ο σκοπός. Το «βλέποντας και κάνοντας» γίνεται κανόνας στο Σχεδιασμό μιας ενέργειας, ανάλογα με τις ανάγκες του προβλήματος.
Ας έλθουμε, όμως, τώρα να δούμε και τη λειτουργία του κράτους με την κοινοβουλευτική του διαδικασία. Σήμερα ειδικά, αντιμετωπίζει η χώρα, όπως και ολόκληρος ο πλανήτης, την πανδημία του κορωνοϊού, ο οποίος συνεχώς μεταλλάσσεται. Αν ο αρχικός Σχεδιασμός αντιμετώπισης αυτής της πανδημίας δεν μεταβάλλεται ανάλογα με τις μεταβολές της δράσης του αόρατου εχθρού της πανδημίας, δεν θα μπορέσει να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την κατάσταση που δημιουργείται. Ο ρόλος κάθε κυβέρνησης της χώρας είναι να προσπαθεί να θεραπεύει τις ανάγκες που δημιουργούνται από τη δράση εχθρικών ενεργειών.
Και ο ρόλος της Αντιπολίτευσης είναι να ελέγχει την κυβέρνηση, για να μην ξεφύγει από το να ωφελεί τους Έλληνες και την Ελλάδα, που είναι η αποστολή κάθε κυβέρνησης.
Αν όμως η Στρατηγική επιλογή της Αντιπολίτευσης δεν είναι η ωφέλεια του Ελληνικού λαού και της Πατρίδας, αλλά το γκρέμισμα της κυβέρνησης για να αναλάβει αυτή τη διαχείριση της εξουσίας, άσχετα με το κόστος που θα έχει αυτή η επιλογή στον τόπο και τον λαό, τότε χάνει τον ρόλο της. Τον τελευταίο καιρό μάλιστα, η κατάσταση έχει τελείως ξεφύγει, κυρίως από την Αξιωματική Αντιπολίτευση και οι ύβρεις έχουν αντικαταστήσει κάθε λογικό επιχείρημα. Και ο ρόλος των Μ.Μ.Ε.; Αντί να ωφελούν και να συμβάλουν στην ομαλή επίλυση των δημιουργηθέντων προβλημάτων, επιτείνουν την όλη ήδη μολυσμένη ατμόσφαιρα. Έτσι παρακολουθούμε στα πρωινάδικα, μια ανούσια κόντρα εκπροσώπων των πολιτικών κομμάτων, αναζητώντας ο καθένας να βρει τα τρωτά σημεία του αντιπάλου, πιστεύοντας πως κατ’ αυτό τον τρόπο επιτυγχάνει νίκες και η υποχρέωση των πολιτικών κομμάτων, όπως τουλάχιστον καθορίζεται στη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, να ωφελούν τον τόπο και τον λαό, πετιέται στα αζήτητα και η ανοησία κυριαρχεί στις πρωινές συναντήσεις των μονομάχων, που επίτηδες στήνουν τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, που τα απασχολεί μόνον η τηλεθέαση και τίποτε άλλο.
Ποια αντικειμενική ενημέρωση; Η κόντρα να στηθεί καλύτερα και λίγο ενδιαφέρει η ουσία των λεγομένων που μπορεί να ωφελήσουν τον τόπο και τον λαό. Αυτό όμως είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, ως τρόπος διακυβέρνησης μιας χώρας; Ποιοι και πόσοι θα επέλεγαν μια τέτοια επιλογή;
Τάσος Συμιγδαλάς
Εκδότης Ήλεκτρον
Κ.Υ.Μ.Α Ελληνισμού.
