Αυτός ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος είναι ένας πόλεμος που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως εμφύλιος, γιατί έχει όλα τα χαρακτηριστικά του εμφυλίου πολέμου. Αυτές οι δύο χώρες ανήκουν στην ίδια φυλή, είναι ομόφωνες (γιατί η μητρική γλώσσα της Ουκρανίας είναι τα ρωσικά, ασχέτως αν προσπαθεί να δημιουργήσει δική της γλώσσα), έχουν την ίδια θρησκεία και μέχρι το 1992 ανήκαν στην Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), στην οποία οφείλουν όλα τα οικοδομήματα και τον εξοπλισμό τους στον στρατιωτικό και τον κοινωνικό τομέα, καθώς και στην οικονομική τους ανάπτυξη.
Γνωρίζουμε από την ιστορία, ότι οι εμφύλιοι πόλεμοι είναι οι πιο άγριοι και οι πιο καταστροφικοί και για τους δύο αντιμαχόμενους, όπως στην Ισπανία, στην Ελλάδα, στο Βιετνάμ, στην Κορέα και αλλού και μάλιστα μακροχρονούν. Ο συμβιβασμός είναι μάλλον ανέφικτος, αν δεν επικρατήσει ο ένας έναντι του άλλου και τα αποτελέσματα είναι καταστροφικά και για τους δύο.
Με την είσοδο του 21ου αιώνα, δημιουργήθηκαν άλλες αξίες στις σχέσεις των ανθρώπων και των κοινωνιών και τα ανθρώπινα δικαιώματα κατέλαβαν πρωταρχική θέση στη ζωή τους. Οι άνθρωποι και οι λαοί κατενόησαν ότι η ζωή τους και η προστασία της, έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από ό,τι στο παρελθόν και το ενδεχόμενο ενός πολέμου φαινόταν να απομακρύνεται όλο και περισσότερο και να
μεταφέρεται στα Γραφεία των στρατιωτικών Επιτελείων των κρατών και σε πολεμικές «ασκήσεις επί χάρτου». Όμως το πρωτόγονο ένστικτο της επιβολής του ενός προς τον άλλον ποτέ δεν χάθηκε και σήμερα ζούμε τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο, που με την εξέλιξη των μέσων επικοινωνίας και συγκοινωνιών, διεξάγεται δίπλα μας και μας επηρεάζει άμεσα.
Ας δούμε όμως πώς δημιουργήθηκε και πώς ξεκίνησε αυτός ο σκληρός και ανελέητος πόλεμος μεταξύ δύο ομοφύλων κρατών.
Όπως είναι γνωστό, όλα τα πολυεθνικά κράτη, που δημιουργήθηκαν τον περασμένο αιώνα, κατά τον οποίο επικράτησε η μεγάλη ουτοπία του κομμουνισμού από το 1989 μέχρι το 1992 διαχωρίστηκαν σε ξεχωριστά εθνικά κράτη, ανεξάρτητα το ένα από το άλλο και το κάθε ένα ακολούθησε τον δικό του δρόμο και τη δική του πολιτική.
Η Ουκρανία αποχώρησε από την ΕΣΣΔ, αλλά η κοινή ζωή Ρώσων και Ουκρανών επί εβδομήντα και πλέον χρόνια, άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια της στη χώρα αυτή γιατί, όλες οι δομές του κράτους και της κοινωνίας είχαν οικοδομηθεί στις αρχές και τον τρόπο λειτουργίας του καθεστώτος της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ) που δεν είναι εύκολο, ούτε αλλάζει με μια «διαταγή» με ένα
«θέλω» μιας μερίδας λαού. Χρειάζεται χρόνος ικανός, χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια και σταδιακή εφαρμογή νέων κανόνων, για να καταστεί δυνατή αυτή η ριζική μεταβολή στη συνείδηση ολόκληρου του λαού.
Η Ρωσία από την άλλη πλευρά, δεν έβλεπε με καλό μάτι αυτή την απότομη μεταβολή του ουκρανικού καθεστώτος να αλλάξει προσανατολισμό η Ουκρανία. Το ΝΑΤΟ, ένας «εγκεφαλικό νεκρός» αμυντικός οργανισμός, όπως χαρακτηρίστηκε από τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν, γιατί είχε συσταθεί για να ανακόψει την επεκτατική πολιτική της ΕΣΣΔ, που προσπαθούσε μέσω των κομμουνιστικών
κομμάτων σε όλες τις χώρες του κόσμου, να επιβάλει την παγκόσμια κυριαρχία, δεν έχασε την ευκαιρία και αμέσως έσπευσε να αναστηθεί και να δράσει ενσωματώνοντας την Ουκρανία στους κόλπους του. Τώρα ποιος ήταν ο εμπνευστής αυτής της «νεκρανάστασης» του ΝΑΤΟ για να μετατραπεί από αμυντικός σε επιθετικός Οργανισμός, ας αποτελέσει ατομικό προβληματισμό καθενός από μας. Και αν προσθέσουμε και τις παραμέτρους «ποιος ωφελείται και ποιος βλάπτεται» από αυτή τη σύρραξη, εύκολα θα αντιληφθεί την οσμή της Αγγλικής διπλωματίας, που πάντοτε παραμένει πιστή στο δόγμα «διαίρει και βασίλευε».
Η αφορμή αυτού του «εμφυλίου» πολέμου δόθηκε και άρχισε η προετοιμασία αντίδρασης της ρωσικής πολιτικής, για να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο που διαγραφόταν στο υπογάστριό της. Κάτι αντιστρόφως ανάλογο είχε συμβεί και το 1962-1963 όταν ή τότε ΕΣΣΔ είχε εγκαταστήσει πυρηνικούς πυραύλους στο υπογάστριο των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής, την Κούβα του Φιντέλ Κάστρο. Ο
τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κένεντι, το 1963, έθεσε σε συναγερμό το ΝΑΤΟ ολόκληρο (ο Ελληνικός Στρατός τέθηκε σε συναγερμό μαζί με τους στρατούς των χωρών-μελών του ΝΑΤΟ) και έστειλε τελεσίγραφο στον Γενικό Γραμματέας της ΕΣΣΔ τότε Νικήτα Χρουστσόφ, πως αν εντός τακτής προθεσμίας δεν αποσύρει τους πυρηνικούς πυραύλους από την Κούβα, θα επέμβει αμέσως το ΝΑΤΟ για την κατάληψη της Κούβας. Τότε ο Χρουστσόφ, ορθώς εκτιμήσας την κατάσταση, απέσυρε τους πυρηνικούς πυραύλους από την Κούβα, αλλά στη σημερινή κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Ουκρανία, δεν υπήρξε αντίστοιχη διαβεβαίωση του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ ότι δεν θα επεκταθεί το ΝΑΤΟ, εντάσσοντας στους κόλπους του την Ουκρανία. Έτσι ο Ρωσοουκρανικός πόλεμος ξέσπασε με απρόβλεπτες ακόμη συνέπειες και προοπτικές. Και όσο ο χρόνος παρέρχεται και οι εχθροπραξίες δεν σταματούν, τόσο ενισχύεται ο κίνδυνος παγκόσμιας σύρραξης.
Και η παγκόσμια αυτή σύρραξη θα είναι ολοκληρωτικά καταστροφική για τον πλανήτη γιατί η Ρωσία είναι μια εξαιρετικά ανεπτυγμένη, πυρηνικά, χώρα αν κρίνουμε από την πληθώρα πυρηνικών εργοστασίων που έχει εγκαθιδρύσει στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ, συμπεριλαμβανομένων της Ουκρανίας. Αν λοιπόν, δεν βρεθεί τρόπος να σταματήσει άμεσα αυτός ο πόλεμος, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι
θα καταλήξουμε σε παγκόσμιο πόλεμο, που πάλι τα σπασμένα θα πληρώσει η Ευρώπη, όπως ακριβώς συνέβη και στους δύο προηγηθέντες παγκόσμιους πολέμους. Ούτε η Αμερική θα πληρώσει, ούτε ο Καναδάς, ούτε το Ηνωμένο Βασίλειο, ούτε η Κίνα. Πώς θα μπορούσε άραγε να σταματήσει άμεσα ο πόλεμος; Αυτό σήμερα, όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, δεν έχει άλλο τρόπο για να επιτευχθεί παρά μόνον αν ισχύσει το δόγμα Κίσιγκερ, που απαγορεύει την ενίσχυση του αδυνάτου στην όποια σύρραξη, ώστε να επιβληθεί άμεσα ο ισχυρός και να
επικρατήσει νέο καθεστώς. Γιατί όσο θα ενισχύεται ο αδύναμος σε προσωπικό και μέσα διεξαγωγής επιχειρήσεων, τόσο θα ισχυροποιείται και ο πόλεμος θα παρατείνεται.
Τι έφταιξε λοιπόν, και φθάσαμε σ’ αυτό το αδιέξοδο. Τι δεν πήγε καλά στον σχεδιασμό των ρωσικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία;
Όπως είναι γνωστό, ένα σχέδιο επιχειρήσεων, συντάσσεται αναλόγως των πληροφοριών που υπάρχουν περί του αντιπάλου και των δυνατοτήτων του. Όσο πιο ακριβείς είναι οι πληροφορίες, τόσο τελειότερο είναι το Σχέδιο και το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο. Όταν όμως οι πληροφορίες είναι αναληθείς, το σχέδιο οδηγείται σε ναυάγιο, ο χρόνος των επιχειρήσεων ανατρέπεται και οι κίνδυνοι
πολλαπλασιάζονται. Από τις πέντε παραγράφους του Σχεδίου Επιχειρήσεων των Ρώσων, δηλαδή η Κατάσταση και οι δυνατότητες του αντιπάλου, η Αποστολή στρατευμάτων, η Εκτέλεση των επιχειρήσεων, η Διοικητική Μέριμνα, δηλαδή ο εφοδιασμός και η τροφοδοσία των επιχειρούντων στρατευμάτων και οι Επικοινωνίες στράβωσαν από την πρώτη παράγραφο, από την άστοχη εκτίμηση των εχθρικών δυνατοτήτων, λόγω ελλείψεως αληθών πληροφοριών και ολόκληρο το οικοδόμημα του Σχεδίου Επιχειρήσεων κατέρρευσε. Γιατί ούτε εναλλακτικό σχέδιο υπήρξε, ούτε πειστικές παραπλανητικές πραγματοποιήθηκαν, ούτε αιφνιδιασμός έγινε.
Αλλά πέρα απ’ αυτό και η τέταρτη παράγραφος, δεν σχεδιάστηκε επί των πραγματικών αναγκών σε ανεφοδιασμούς των στρατευμάτων και η ανατροπή του Σχεδίου ολοκληρώθηκε με κίνδυνο όλη η εκστρατεία της Ρωσίας στην Ουκρανία να ακολουθήσει τη μοίρα των εκστρατειών σε εχθρικό έδαφος, όπως συνέβη με τις εκστρατείες του Μεγάλου Ναπολέοντος στη Ρωσία, της Ελλάδας στη Μ. Ασία, του
Χίτλερ στη Ρωσία και τόσων άλλων. Όλοι έδειξαν έναν ανεπίτρεπτο ερασιτεχνισμό. Ας έλθουμε όμως και στην άλλη πλευρά, στην πλευρά της Ουκρανίας και τον Ζελένσκι. Ο ηγέτης της Ουκρανίας Ζελένσκι, ηθοποιός το επάγγελμα, έχει σπουδάσει υποκριτική και γνωρίζει άριστα να κινητοποιεί τα συναισθήματα των ανθρώπων και να προκαλεί συγκινησιακές καταστάσεις, ώστε να τους επηρεάζει και
να τους οδηγεί στην αποδοχή των αποφάσεών του και ολόκληρη σχεδόν η οικουμένη να τάσσεται με το μέρος του, στην αντιμετώπιση του εισβολέα. Είχε και συνεχίζει να έχει άριστες και ακριβείς πληροφορίες για τις κινήσεις και τις δυνατότητες των εισβολέων, τις οποίες του μεταφέρουν συνεχώς οι ΗΠΑ και η Ιντέλιτζενς Σέρβις, οι δε ενισχύσεις που δέχεται σε ανθρωπιστική βοήθεια και αμυντικό εξοπλισμό είναι πάρα πολύ αποτελεσματική στην αντιμετώπιση του αντιπάλου.
Έτσι ο χρόνος των πολεμικών επιχειρήσεων επιμηκύνεται και η παραμικρή άστοχη ενέργεια είτε από τη μία, είτε από την άλλη πλευρά, αρκεί για να ανάψει η θρυαλλίδα ενός γενικευμένου πολέμου, που κανένας δεν επιθυμεί. Ο μόνος συνεπώς τρόπος για να σταματήσει αυτός ο πόλεμος παραμένει η εφαρμογή του δόγματος Κίσιγκερ, που όσο κυνικό και να φαίνεται είναι λιγότερο αποτρόπαιο από
το να χρησιμοποιείται ο άμαχος πληθυσμός και τα γυναικόπαιδα για ασπίδα προστασίας των αμυνομένων και η εκμετάλλευση της ανθρώπινης ευαισθησίας προς τους αδυνάτους.
Πηγή : Τάσος Συμιγδαλάς – Εκδότης Ήλεκτρον
Επικεφαλής Κ.Υ.Μ.Α Ελληνισμού.
