Η Αφροδίτη κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία και θρησκεία είναι η θεά του έρωτα, της ομορφιάς, της σεξουαλικότητας, της ηδονής και της τεκνοποίησης. Η αντίστοιχη θεότητα της Αρχαίων Ρωμαίων ήταν η Βένους (λατινικά: Venus).. Σε αυτήν οφείλει το όνομά του ο πλανήτης Αφροδίτη.
Σύμφωνα με τον ομηρικό μύθο γεννήθηκε στην Πέτρα του Ρωμιού, μια ακτή της Πάφου στην Κύπρο, γι’αυτό και της δόθηκε το προσωνύμιο “Κύπρια”. Σύμφωνα με τον Ησίοδο, στη Θεογονία του, η Αφροδίτη γεννήθηκε από τον αφρό της θάλασσας (εξού και το όνομά της) όταν ο Κρόνος έκοψε τα γεννητικά όργανα του Ουρανού (του πατέρα του) και τα πέταξε στη θάλασσα. Σπρωγμένη από τον Ζέφυρο στη θάλασσα, η Αφροδίτη βγήκε γυμνή από τη θάλασσα στις ακτές της Πάφου και έπειτα καλλωπίστηκε από τις θεραπαινίδες, τις Ώρες, και μεταφέρθηκε στον Όλυμπο, όπου παρουσιάστηκε στο Δία και τους υπόλοιπους θεούς. Σύμφωνα με την εκδοχή του Ησίοδου, η Αφροδίτη γεννήθηκε στα ανοιχτά των Κυθήρων από τον αφρό που δημιούργησαν τα γεννητικά όργανα του Ουρανού πέφτοντας στη θάλασσα μετά τον ακρωτηριασμό του από τον Κρόνο. Πάλι με τη βοήθεια του Ζέφυρου ταξίδεψε μέχρι την Πάφο. Αρχαιολόγοι εντόπισαν κατάλοιπα ανδρικού μορίου στην τοποθεσία Κάβο Γκρέκο, εικάζοντας ότι συνδέονται με γενετικό υλικό του Ουρανού. Η ανακάλυψη αυτή αναζωπύρωσε τις αντιπαραθέσεις για τη γενέτειρα της Αφροδίτης.
Πέρασε από τα Κύθηρα και κατόπιν κατευθύνθηκε στην Κύπρο. Τα Κύθηρα θεωρούνται το νησί της Ουράνιας Αφροδίτης, όπου και υπήρχε το πρώτο ιερό της στον Ελλαδικό χώρο. Ήταν γνωστή ως Αφροδίτη η “Πάφια”, ενώ ο Όμηρος στην Ιλιάδα την αναφέρει ως “Κυθέρεια θεά του έρωτα τροφός”. Σύμφωνα με τον Όμηρο στην Ιλιάδα η θεά Αφροδίτη ήταν κόρη του θεού Δία και της Ωκεανίδας Διώνης.
Η κατανόηση της δύναμης του έρωτα είναι ένα από τα κυρίαρχα θέματα που εξετάζει η ελληνική μυθολογία και που διαχρονικά παραμένει επίκαιρο σε όλες τις εποχές και σε όλες τις κοινωνίες.
Είναι παγκοσμίως γνωστό, ότι η θεά της ομορφιάς είναι η Αφροδίτηκαι βεβαίως ο Έρωτας είναι δικό της τέκνο. Αυτό που όμως είναι πολύ λίγο γνωστό είναι ότι ο Έρωτας δεν είναι το μοναδικό τέκνο της Αφροδίτης, διότι υπάρχει και ένας δίδυμος αδελφός που γεννιέται ταυτόχρονα με αυτόν. Το όνομα αυτού του δεύτερου Έρωτας του είναι Αντέρωτας και μάλιστα περιγράφεται σαν ιδιαίτερα «σκοτεινός» και «μοχθηρός». Ποια είναι λοιπόν η ειδοποιός διαφορά αυτών των δύο ερώτων και πώς μπορούμε να γνωρίζουμε ποιος είναι αυτός που επιδρά επάνω στην δική μας ζωή;
Ένας τρόπος που σίγουρα θα μας βοηθήσει να κατανοήσουμε καλύτερα αυτό το τόσο αρχικά παράδοξο θέμα, είναι τα σύμβολα που χρησιμοποιούν αυτοί οι δύο έρωτες, που φυσικά, από την στιγμή που εμφανίζονται αντίθετοι ο ένας προς τον άλλον, θα πρέπει και αυτά να μπορούν να μας αποκαλύψουν την βασική διαφοροποίηση που υποκρύπτεται.
Στην περίπτωση του σκοτεινού Αντέρωτα, το σύμβολό του είναι το γνωστό σε όλους μας τόξο και τα βέλη με τα οποία σημαδεύει τους ανθρώπους στους οποίους θέλει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Το πρόβλημα είναι ότι τα βέλη αυτά προκαλούν συνήθως πολύ μεγάλο πόνο, σε όποιον άνθρωπο έχει την τιμή να τρωθεί από αυτά, διότι αφήνουν ανοιχτές πληγές.
Στην περίπτωση του φωτεινού και υπέρλαμπρου έρωτα, το σύμβολό του είναι η Επτάχορδη Λύρα μέσω της οποίας κάνει αισθητή την θεία μουσική που μπορεί να εναρμονίζει και να θεραπεύσει την πληγωμένη μας ψυχή, η οποία όπως και η μουσική ανήκουν στον αόρατο κόσμο. Δηλαδή η θεία μουσική της επτάχορδης λύρας του έρωτα, μπορεί να επιδράσει στην ψυχή μας και να θεραπεύσει τα τραύματα που μας προκάλεσαν τα βίαια βέλη που δεχτήκαμε από τον Αντέρωτα στον υλικό κόσμο που ζούμε!
Τίθεται λοιπόν αναπόφευκτα ένα βασικό ερώτημα: Εμείς σε ποια από τις δύο κατηγορίες ανήκουμε; Ποιος είναι ο έρωτας που επιδρά στην ζωή μας;
Θα πρέπει να λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κύριος λόγος ύπαρξης της Φιλοσοφίας είναι να μας επιτρέψει να κατανοήσουμε καταρχήν αυτήν την πολύ σημαντική διαφοροποίηση των δύο ερώτων και κατά δεύτερον να μας προσφέρει την δυνατότητα της ίασης από τα επίπονα τραύματα που μας έχουν προκαλέσει και προφανώς συνεχίζουν να μας προκαλούν αυτά τα φαρμακερά βέλη που προέρχονται από τα τόξο του Αντέρωτα.
Είδαμε ότι τα δύο δίδυμα αδέλφια του Έρωτα έχουν μητέρα τους την Αφροδίτη. Όμως και η ίδια η Αφροδίτη αποτελείται από δύο τελείως διαφορετικά και αντίθετα πρόσωπα, όπως μας την παρουσιάζει η Ελληνική Μυθολογία. Υπάρχει η Πάνδημος Αφροδίτη, η οποία σύμφωνα με τον τίτλο που φέρει αναφέρεται σε όλους (Πάντες) του πολίτες ενός δήμου (Δήμος). Δηλαδή σε όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους που βρίσκονται και αποτελούν τα μέλη μίας οργανωμένης κοινωνίας. Υπάρχει όμως και η Ουρανία Αφροδίτη, η οποία εύκολα διαπιστώνουμε ότι από την στιγμή που φέρει τον τίτλο Ουρανία, δεν ανήκει στον δικό μας γήινο κόσμο, για όσο τουλάχιστον εμείς παραμένουμε προσκολλημένοι σε έναν απολύτως υλιστικό τρόπο ζωής, έχοντας σαν πρότυπα τις αξίες της οργανωμένης κοινωνίας του δήμου που ζούμε.
Στο αρχαίο κείμενο που ακολουθεί, ο ίδιος ο Σωκράτης εξετάζει αυτά τα δύο πρόσωπα του έρωτα και επιχειρεί μία πρώτη σύγκριση που μπορεί να μας βοηθήσει ουσιαστικά να ανακαλύψουμε την δική μας κατάσταση. Ας εξετάσουμε το αρχαίο κείμενο από τον Πρόκλο και το βιβλίο του «Εις τον Πλάτωνος πρώτον Αλκιβιάδην» κεφ. 35
Φέρε καὶ δι’ αὐτῶν χωροῦντες τῶν Πλατωνικῶν ῥημάτων κατίδωμεν τὰς τῶν ἐραστῶν πρὸς ἀλλήλους διαφορότητας ἅς ὁ Σωκράτης ἡμῖν ὑπογράφει δι’αὐτῶν τῶν πρώτων λέξεων, καὶ θεωρήσωμεν τίς μὲν ὁ θεῖος καὶ οἷα παρέχει τῶ ἐρωμένω, τίς δὲ ὁ πάνδημος καὶ ὁ τῶ πλήθει τῆς ψυχῆς ἐφεπόμενος.
Ας προχωρήσουμε μέσα από τα ίδια τα λόγια του Πλάτωνα και ας δούμε τις διαφοροποιήσεις των εραστών μεταξύ τους, που μας τις αποδίδει σχηματικά ο Σωκράτης με τις πρώτες ακριβώς λέξεις και ας εξετάσουμε ποιος είναι ο θεϊκός έρωτας και τι λογής πράγματα δίνει στον αγαπημένο και ποιος είναι ο πάνδημος έρωτας που έπεται του πλήθους της ψυχής.
ὁ μὲν τοίνυν δημώδης καὶ φορτικὸς ἐραστὴς θαυμάζει τὸν ἐρώμενον καὶ ἐπιδιώκει καὶ ἐπτόηται περὶ αὐτόν, Αφενός μεν υπάρχει ο εραστής που βρίσκεται υπό την επήρεια του πάνδημου έρωτα, ο οποίος είναι ένας κοινός συνηθισμένος και ταπεινός εραστής, που αισθάνεται θαυμασμό για τον ερωμένο, τον αναζητά και σαστίζει απέναντί του. ὁ δὲ ἀληθινός έραστὴς θαῦμα παρέχει τῶ ἐρωμένω καὶ εἰς ἔκπληξιν αὐτὸν ἀνακινεῖ παντοδαπῶς τῆς ἐν αύτῶ ζωῆς. καὶ τοῦτο εἰκότως.
Αφετέρου δε, υπάρχει ο αληθινός εραστής (που βρίσκεται υπό την επήρεια του θεϊκού έρωτα), ο οποίος δημιουργεί δέος στον ερώμενο, και με κάθε τρόπο τον οδηγεί να γνωρίσει νέες εκπληκτικές αποκαλύψεις, όσο αφορά την γνώση του πραγματικού του εαυτού – πράγμα απολύτως δικαιολογημένο.
Πηγή : Κωνσταντίνος Βαΐτσης
